Heel dikwijls wordt er gewoon aangenomen dat iedereen "weet" wat we bedoelen met het woord allergie en dat iedereen een fundamenteel begrip heeft over de principes die betrokken zijn bij het ziekte mechanisme. Of dit al dan niet waar is kan je zelf beslissen nadat we duidelijk onze bakens rond het "allergie-terrein" gezet hebben. Eens we weten wat het is waar we mee te maken hebben kunnen we onderzoeken hoe oorkaarsen het allergisch proces positief kunnen beïnvloeden.

Wat is een Allergie?

Controversies over reacties op voedsel zijn onontwarbaar verbonden met discussies over terminologie. A pediater uit Wenen (Baron Clemens Von Pirquet) gebruikte de term "allergie" voor het eerst in 1906, in de betekenis van "veranderde gevoeligheid". Dit betekent eigenlijk elke individuele reactie van het systeem op de omgeving. Tegen 1925, terwijl onze kennis over allergieën groeide, besloten diegenen die op dit gebied werkzaam waren om de definitie te beperken, en enkel reacties waarbij het immuunsysteem aantoonbaar veranderde werden geklasseerd als allergisch. Vandaar het verschil tussen voedselallergie en voedselonverdraagzaamheid. Allergie is hierdoor een eerder beperkte wetenschap geworden. Als een patiënt geen positieve reactie vertoont op een krastest (kleine hoeveelheden voedsel worden in de huid gekrast) of er wordt een duidelijk antilichaampje aangetroffen in het bloed of de binnenwand van de darmen als reactie op blootstelling aan een specifiek voedingsmiddel, dan zal er voor de immunoloog geen sprake zijn van allergie. Maar toch blijkt dat in een groot aantal gevallen, waar er duidelijk geen conventionele allergie aanwezig is, zoals coeliakie, zal het verwijderen van aanstootgevend voedsel resulteren in een grote verbetering voor de patiënt, hetgeen suggereert dat de ziekte verband houdt met het voedsel via een bepaalde immunologische reactie.

De klinische ecoloog noemt dit ook een voedselallergie, vaak met het risico om door professoren in de immunologie voor idioot gehouden te worden. Misschien zou voedselovergevoeligheid of voedselonverdraagzaamheid een meer zinvolle terminologie zijn, omdat noch de immunoloog noch de ecoloog hier aanstoot aan zal nemen. Ik heb het gevoel dat veel in het debat rond "allergie" zijn wortels vindt in de semantiek en concepten rond het woord zelf. Blijkbaar betekent het verschillende dingen voor verschillende mensen.

Waar we het wel over eens kunnen zijn is dat een allergische reactie, in de brede betekenis, een overreactie of een "slecht functioneren" van het immuunsysteem is, waarbij het immuunsysteem het lichaam zelf lijkt te beschadigen. Dit wordt het meest drastisch waargenomen bij een acute reactie, die astma aanvallen kan opwekken, erge buikkrampen en braken, of onmiddellijke huidreacties en die kan leiden tot een anafylactische shock (bewustzijnsverlies). Maar soms zien we dat deze reacties zich ontwikkelen naar een chronische ziekte, waarbij "overgevoeligheid voor voedsel" het immuunsysteem blijft aanzetten tot een slechte werking. Bepaalde soorten van onstekende artritis zoals reumatische artritis, vallen bijvoorbeeld in deze categorie. Alhoewel de conventionele geneeskunde vast blijkt te zitten bij het analyseren van het ziekteproces in plaats van zich te concentreren op de oorzaak van de ziekte, klasseert ze beide, de acute zowel als de chronische aandoening, als auto-immuun ziekte. Hier is het lichaam "niet in staat" om een onderscheid te maken tussen eigen en niet-eigen, zodat het lichaam zichzelf beschadigt.

Vanuit een praktisch oogpunt is het heel duidelijk dat een allergische reactie en een overgevoeligheid in essentie hetzelfde is, zowel in uitdrukking als in ervaring van het betrokken individu. Zelfs dokters stellen voortdurend de diagnose "allergische reactie" zonder uitgebreide allergietesten te doen, vooral omdat veel van deze reacties sporadisch voorkomen of zichzelf op verschillende manieren uitdrukken en al snel terzijde geschoven worden als de patiënt beter wordt zonder enige specifieke hulp op lange termijn. Ander bewijs voor het feit dat deze twee zeer nauw verbonden zijn, als ze al niet hetzelfde zijn, vinden we in het proefondervindelijke bewijs van een grote verbetering van de gezondheidstoestand vanaf het moment dat contact met het aanstootgevende element vermeden wordt. Wat ook het ingewikkelde lichaamsmechanisme moge zijn, we kunnen categoriek stellen dat er een rechtstreeks verband is tussen het contact met het bestanddeel en de uitdrukking van het slecht functioneren van het immuunsysteem. Het is heel goed mogelijk dat er verschillende reactiewegen zijn voor het lichaam maar het essentiële punt is het rechtstreekse verband tussen het bestanddeel en de slechte werking.
Het immuunsysteem, voor het doel van de rest van dit artikel, betekent het algemeen "bloed" immuunsysteem evenals het individuele cel verdedigingssysteem.

We praten dus over een aangeleerde reactie van het immuunsysteem op de elementen uit de omgeving, die op zich niet schadelijk zijn maar waarvoor het systeem zeer bang geworden is om eender welke reden. Als deze "aanzet-elementen" in essentie onschuldige deeltjes of elementen zijn, hoe kunnen we dan rechtvaardigen dat we de schuld voor de allergische reactie bij deze "aanzet-elementen" leggen? De hamvraag is, "Waarom zet een bestanddeel een allergische reactie in werking bij één individu en niet bij een ander, en waarom doet het dit vandaag wel en niet in het verleden?"

Allergieën begrijpen

Het grootste deel van het onderzoek naar allergieën is gebeurd in twee aspecten van het probleem. Van de éne kant willen we weten wat allergieën veroorzaakt, en dit werd vertaald naar het identificeren van de aanzet voor een allergie. Daarnaast, om allergieën beter te begrijpen, hebben wetenschappers vele jaren besteed om de cellulaire "allergische" reactie te ontcijferen in een poging om te begrijpen hoe het werkt en waardoor het veroorzaakt wordt. Laten we onze gedachten even wijden aan deze twee benaderingen.

Wetende hoe de cellen reageren en welke chemicaliën er geproduceerd worden tijdens een allergische reactie is zeer interessant. Maar, zoals met een auto, moet men niet weten wat er binnen in de motor gebeurt om in staat te zijn om met de auto te rijden. De informatie die verkregen wordt over het allergische proces is van de aard van wat er gebeurt, en hoe het gebeurt, eens het verdedigingssysteem van het lichaam in contact gekomen is met het allergeen, de aanzet. Het geeft geen antwoord op de vraag waarom het lichaam doet wat het doet terwijl het meestal, bij andere mensen, het volledig anders reageert. Eén van de verklaringen die we horen is dat al dit onderzoek ons leidt naar een beter begrip van de genetica achter de allergische verstoringen. Onthoud dat alle allergieën bij volwassenen zich later in het leven ontwikkeld hebben en hierdoor is het moeilijk om de "schuld" te leggen bij een fout gen, waardoor de vraag rijst : "Waarom is dit gen fout geworden in deze fase van het leven?" Een ander probleem dat deze benadering van allergieën veroorzaakt heeft, zoals we in het begin reeds vermeldden, is dat het de aandacht afleidt van het ziektepatroon en men zich volledig concentreert op de immuunreactie, hetgeen resulteert in een enge definitie van allergie en overgevoeligheid, en een discussie over semantiek.

Kunnen we echt zeggen dat de aanzet voor de allergie ook de oorzaak van de allergie is? Het is zeker de oorzaak van de allergische reactie, maar is het de echte oorzaak van de allergie zelf? Kan de aanzet, het allergeen, de schuld krijgen voor wat er gebeurt? Zo ook : kan het pistool de schuld krijgen voor de moord? Het feit dat bijna alle geïdentificeerde aanzetten voor allergie geen overreactie veroorzaken bij de meeste mensen, stelt het idee dat de aanzet de oorzaak is in ernstige twijfel. Zo moeten we ook aanvaarden dat iemand allergisch kan worden aan eender wat. We hebben gehoord dat mensen allergisch zijn aan water, aan lucht, aan ongeveer alle voedingsmiddelen. Het aantal allergieën, zowel in de maatschappij als in het individu, stijgt naarmate de tijd vordert. Het lijkt erop dat de algemene tendens is dat één allergie al snel leidt naar een andere binnen éénzelfde individu. Met andere woorden, één aanzet worden er twee, dan drie, enzovoorts. Het is duidelijk dat het probleem niet ligt bij de aanzet, het allergeen, maar bij de individuele reactie op deze aanzet.

Een allergie is een overreactie op een bestanddeel dat als vijandig aanzien wordt. In de context van het overlevingsmechanisme van het lichaam is deze ingebouwde reactie volledig terecht. Het immuunsysteem van het lichaam vormt antilichaampjes tegen de allergenen en zorgt zo voor een verdedigingsreactie tegen vijandige indringers hetgeen, vanuit het standpunt van het lichaam, perfect redelijk is. Maar bij zij die allergisch zijn wordt deze gevoelige verdedigingsreactie in grote mate overdreven. Ze bouwen een hoog niveau van verdediging op, terwijl ze de categorie "vijandig" uitbreiden en zo een steeds groter gebied afdekken. Meer en meer bestanddelen worden geïdentificeerd als "vijanden" en het verdedigingsleger wordt hierdoor steeds meer versterkt om deze massa vijanden efficiënt te kunnen bestrijden.

En hier zijn nog twee interessante feiten :

• Allergieën hebben altijd bewustzijn nodig als voorwaarde voor het uitbreken ervan. Onder narcose bestaan er geen allergieën, en gelijkaardig, alle allergieën kwijnen weg tijdens een psychose. Mensen die lijden aan de aandoening Meervoudige Persoonlijkheidsstoring hebben bepaalde allergieën in één persoonlijkheid, die onmiddellijk verdwijnen als ze een andere persoonlijkheid aannemen.
• Foto's van het allergeen of foto's die omstandigheden tonen waar er een hoge blootstelling aan een bepaald allergeen zou zijn kunnen een astma-aanval veroorzaken. De allergische reactie is volledig onafhankelijk van het allergische bestanddeel zelf.
  Deze feiten zouden ons moeten helpen om ons te realiseren dat allergenen niet rechtstreeks op het fysieke, chemische niveau werken. Dus wat zorgt er dan voor dan een goed werkend lichaam verandert in een allergisch wrak?

Voeding voor het Lichaam

Onze omgeving – de lucht die we inademen, het voedsel dat we eten, de grond waar we op lopen – is dynamisch geladen met energie. Alles is doordrongen met een essentiële levenskracht, die ons allemaal bezielt en ons voedt.
Ieder van ons staat op de aarde en werkt als een antenne voor de elektromagnetische krachten van hemel en aarde, hetgeen ons lichaam oplaadt. Deze energie stroomt door ons lichaam, wordt via twaalf te onderscheiden patronen of meridianen verdeeld. Elke meridiaan is als een rivier van energie die zijn oorsprong vindt op een specifiek punt in het lichaam en opwaarts en neerwaarts stroomt naar een ander punt. Deze twaalf rivieren brengen de levenskracht naar elke cel in het lichaam. Als de rivier geblokkeerd is, dan wordt voorkomen dat de levenskracht naar een specifiek gebied van het lichaam stroomt. Cellen, weefsels en hele organen verstikken van het tekort aan deze energie. Ze kunnen niet langer normaal werken omdat ze niet "juist" gevoed worden, waardoor ze kwetsbaar worden omdat ze niet in staat zijn om hun job naar behoren uit te oefenen. Dit zal zichzelf vertonen onder de vorm van symptomen; zwak in het begin, maar als de levenskracht verzwakt dan zullen de symptomen hoe langer hoe meer uitgesproken zijn.

Eens je de meridianen begrijpt, kan je leren waarom het lichaam een symptoom manifesteert op een specifieke plaats en hoe je dit best kan helen.

Er is één "symptoom" waar we hier specifiek aan geïnteresseerd zijn en dat is de "paniekreactie" van het lichaam tijdens een allergische reactie. Waarom panikeert het immuunsysteem plotseling als het geconfronteerd wordt met een "normaal" bestanddeel? Waarom manifesteert het deze specifieke reactie op deze bepaalde plaats in het lichaam?

Omdat het antwoord niet kan liggen bij het allergeen, moet het gevonden worden in het lichaam van het individu. Het moet het lichaam van het individu zijn dat zich in een toestand van wanorde bevindt, zo erg zelfs dat het zich uitermate bedreigd voelt door de anders onschadelijke stof, voldoende zelf om buiten alle proporties te panikeren. Een toestand van zo een desorganisatie gebeurt alleen bij een functionele uitval van het weefsel en de organen, hetgeen betekent dat essentiële herstelprocedures niet werden uitgevoerd.

De helingsreactie, een voortdurende proces in het lichaam, gebeurt spontaan telkens wanneer het lichaam aangevallen of gekwetst wordt of verouderd materiaal vervangt. Dit proces zal waarschijnlijk niet goed gebeuren als de verdediging van het lichaam zwak is, als de cellen zwak en ondervoedt zijn. Verdediging is de verantwoordelijkheid van het immuunsysteem, gelijkaardig voor het cellulaire, orgaan en volledige lichaamsniveau. Als de immuniteit verzwakt is dan is het eenvoudig om te begrijpen welk groot probleem dit creëert voor het helingssysteem. Als de immuniteit verzwakt is op meer subtiele manieren, dan zal de onmogelijkheid om te helen veel minder duidelijk zijn.

Giftige overlast is één van de meest voorkomende redenen voor een verminderde helingsreactie, maar dit onderwerp is enorm ingewikkeld, emotioneel geladen, en zeer politiek getint. We nemen gifstoffen op in ons lichaam met het voedsel dat we eten, het water dat we drinken, en de lucht die we inademen, evenals onder de vorm van medicijnen die we gebruiken, of we ze nu op medisch voorschrift nemen of ze gewoon zelf kopen, of ontspannende drugs nemen. Zoals we eerder al aanhaalden beïnvloedt onze hele omgeving ons leven van elke dag, of we nu kijken naar de fysieke wisselwerking of gewoon naar de energetische uitwisseling. Materiële bestanddelen die als gifstoffen eindigen in het lichaam zijn niet altijd giftig uit zichzelf (juist zoals allergenen niet altijd allergenen zijn!). Vele gifstoffen in het lichaam zijn het rechtstreekse gevolg van een slechte vertering en absorptie van wat normaal gesproken gewone producten zijn, of ze ontstaan als resultaat van een slechte emotionele en psychologische vertering en absorptie van de ervaringen van het leven. Het opstarten van het proces door giftige producten in te nemen zal de weefsels van de longen en darmen (belangrijkste inkomende punten) beschadigen, hetgeen op zijn beurt resulteert in een slechte afbraak en assimilatie van voedsel, waardoor meer en meer gifstoffen geproduceerd worden. En ook andersom, een slecht mentaal evenwicht zal een slechte verteringstoestand creëren waarbij gewoon materiaal zal omgezet worden naar gifstoffen. Bovenop dit moeten we ons nog zorgen maken over de giftige vormen van energie. Elektromagnetische vervuiling is de meest voorkomende vorm van vervuiling die de menselijke activiteit gecreëerd heeft, zo veel schadelijker omdat het onzichtbaar en ontastbaar is. Nogmaals, onze omgeving voedt ons systeem. Als deze stroom van voeding verstoord wordt of vermindert, als de energiekanalen, de meridianen, geblokkeerd zijn dan zullen de weefsels beschadigd worden, zullen ze slecht presteren en zullen ze meer en meer "ziek" worden, minder en minder in staat om het dagelijks werk het hoofd te bieden, meer en meer giftige producten produceren.

Als het systeem overbelast wordt, overwerkt en onderbetaald, en het "ziet" nog een lading materiaal aankomen, dan zou het wel eens kunnen panikeren. Als het dit doet dan is een onmiddellijke allergische reactie het gevolg. Dit kan een astma-aanval zijn, hevig braken en buikkrampen, of zelfs een anafylactische shock. Het lichaam mobiliseert alle middelen in een poging van het laatste moment om de nieuwe lading het hoofd te bieden, samen met de overlast waarmee het al moet zien om te gaan. Dit is altijd een schrikwekkende ervaring, omdat het lichaam op dat ogenblik panikeert.

Maar meestal zullen we een gematigdere reactie waarnemen waarbij het lichaam een allergische reactie enkele uren, soms dagen, na de blootstelling aan wat het nu als een gifstof ziet, vertoont. Huiduitslag, diarree, hoofdpijn, gewrichtspijn, sinusproblemen, zijn hier allemaal voorbeelden van. Hier is het mechanisme iets minder gewelddadig en paniekerig, en is meer verbonden met een opstapeling van meer en meer producten die het lichaam niet langer kan verwerken. De symptomen die iemand ervaart zijn ofwel een rechtstreekse uitdrukking van giftige ballast of van een massale zuivering via de uitscheidingsorganen, beiden tonen het tekort aan gezond werkende cellen aan.

Het is enkel onder deze omstandigheden dat een aanzet, een allergeen, datgene kan veroorzaken wat bekend staat als een allergische reactie. Het is enkel het overweldigende aantal gifstoffen waar het immuunsysteem en de uitscheidingsorganen mee te maken krijgen dat een juiste reactie van het lichaam verhinderen op blootstelling aan irriterende bestanddelen zoals pollen, schelvis, gluten, zuivelproducten, enzovoorts. En het is enkel de voortdurende ondervoeding van de cellen die de giftige overlast voor het systeem creëert terwijl dit het natuurlijke helingsproces van de cellen vertraagt.

Het is enkel een overspannen systeem, dat niet langer in staat is om het hoofd te bieden aan het normale, dat moet panikeren wanneer meer van hetzelfde zijn richting uitkomt. De overlast van gifstoffen vertoont zich in een variëteit van symptomen als een nieuwe lading de capaciteit van het systeem doet overstromen, hetgeen resulteert in een specifieke set van klachten en tekenen. Dit is de chronische vorm van allergie, die niet alleen blijft voortduren gedurende het leven maar ook de neiging heeft om meer en meer "allergenen" toe te voegen als de tijd verstrijkt. Als het systeem zodanig overbelast raakt dat er een kans is op een instorting van zijn pogingen om met bepaalde bestanddelen om te gaan, dan zullen we een acute allergische reactie waarnemen. Dit gebeurt onmiddellijk en kan zeer demonstratief zijn, zelfs levensbedreigend.

Het lichaam reageert alleen maar en het doet dit volgens het beste van zijn mogelijkheden. Maar als het moeite heeft om een normale werking te behouden onder een zware giftige last, terwijl het tegelijkertijd uitgehongerd wordt aan essentiële energie en voeding, dan kan het misschien niet meer in staat zijn om voort te gaan en dan wordt het leven zelf bedreigd. Het is moeilijk om het voordeel te zien van de schuld te leggen bij een "verkeerde" lichaamswerking en om te proberen om deze werking "recht te zetten". Als men echt bezorgd is om een allergische reactie te vermijden dan moet men zijn aandacht richten om de reden voor deze specifieke lichaamsreactie.

Het Helen van je Allergie

Heling is afhankelijk van een onverstoorde, efficiënte werking van alle bestanddelen van het helingssysteem. Als eender welke van deze bestanddelen gekwetst is of bezig gehouden wordt door andere taken dan zal het proces van heling verstoord zijn. Eén van de grootste bedreigingen voor het systeem is een giftige overlast, komende van de veelheid van schadelijke bestanddelen in de hedendaagse omgeving en deze geproduceerd door onnatuurlijke levensgewoonten.

De belangrijkste bezorgdheid over alle gifstoffen uit de omgeving heeft niet zo zeer te maken met de kans op een acute kwetsuur dan wel met op lange termijn het helingssysteem te ondermijnen met als gevolg een verhoogd risico op kanker, slecht functioneren van het immuunsysteem, en een variëteit van chronische aandoeningen, waarbij het verband tussen oorzaak en gevolg nog onvoldoende bestudeerd werden. Deze gevolgen zouden het resultaat kunnen zijn van een cumulatieve blootstelling doorheen de tijd alsook van gifstoffen vanuit diverse bronnen.

De mogelijkheid van het lichaam om ongewenste bestanddelen te elimineren hangt af van het gezond functioneren van hoofdzakelijk vier systemen : het urinewegstelsel, het maag-/darmstelsel, het ademhalingsstelsel en de huid. De lever verwerkt de meeste vreemde chemische bestanddelen, hij ontgift ze indien mogelijk of breekt ze af in enkelvoudige bestanddelen die het lichaam kunnen verlaten via één van deze vier routes.

Als we kijken naar de energetische wegen, de meridianen, die door ons lichaam lopen dan wordt het duidelijk hoe de individuele weefsels en organen gevoed worden. Energieverdeling is essentieel voor het overleven van de weefsels en, door coördinatie, het overleven van het hele lichaam. Hoe krijgen nu de vier belangrijkste systemen hun energie, hun voeding?

Urinewegstelsel :
De blaasmeridiaan loopt van de binnenste hoek van het oog opwaarts via het voorhoofd, over de bovenkant van het hoofd en neerwaarts via het midden van de rug. Hier deelt deze zich om twee parallelle lijnen te vormen aan de rechterkant van de rug en nog twee aan de linkerkant. Elke set van twee loopt over de rug, langs de billen en neerwaarts aan de achterkant van elk been. Elke set van twee meridiaanlijnen komt samen aan de achterkant van de knie en vormt opnieuw één meridiaanlijn op elk been. Vanaf de knie loopt de blaasmeridiaan langs de kuit, naar de achterkant van de enkel, langs de buitenkant van de voet, naar de kleine teen.
De blaasmeridiaan heeft te maken met de eliminatie.

Maag-/darmstelsel :
De maagmeridiaan vormt een grote U vorm op elke zijde van het gezicht alvorens neerwaarts te lopen langs de borstkas, de dij en de kuit naar een punt op de bovenkant van de tweede teen. Het binnenste kanaal van de U loopt juist onder het oog naar het tipje van de buitenste mondhoek en dan naar het kinbeen. Het buitenste kanaal van de U loopt van de schedel neerwaarts via het oor en het gezicht (waar mannen bakkebaarden dragen) naar de kin, waar het samenkomt met het andere kanaal. Van hieraf loopt de meridiaan langs de nek naar het sleutelbeen en neerwaarts recht over de dij en de kuit, en zo naar de tweede teen.
De maagmeridiaan heeft te maken met de eetlust en de inname van voedsel.

De dunne darmmeridiaan loopt van het bovenste deel van de pink, juist boven de nagel, opwaarts langs de buitenkant van de arm, langs de triceps naar een punt in het midden van het schouderblad op de rug, opwaarts langs de nek naar een punt rechtstreeks voor de oorholte.
Deze meridiaan heeft te maken met de assimilatie van voedingsstoffen.

De galblaasmeridiaan loopt van de slaap rond de buitenkant van het oor, neerwaarts langs de achterkant van het hoofd, dan terug opwaarts langs de zijkant van het hoofd om te stoppen juist boven de slaap en dan terug neerwaarts te lopen naar de nek. Deze op- en neer beweging langs de zijkant van het hoofd creëert een dunne sikkel-maan vorm. Van hier loopt de meridiaan over de voorkant van de schouder, neerwaarts langs de zijkant van de buik in een zigzag beweging naar de heup, en dan neerwaarts langs de buitenkant van het been naar de vierde teen.
Deze meridiaan heeft te maken met de verdeling van energie.

Ademhalingsstelsel :
De dikke darmmeridiaan loopt van de tip van de wijsvinger langst de buitenkant van de arm, dan langs de schouder naar de keel, nek en de buitenkant van de mond, en dan naar de plooi van de neusvleugel.
Elk symptoom langs deze meridiaan kan een probleem met de eliminatie en met de ademhaling aangeven.

De Huid:
De drievoudige hoofdmeridiaan loopt vanaf de top van de vierde vinger opwaarts over de arm en de schouder, naar de nek en rond het topje van het oor naar de slaap.
De drievoudige hoofdmeridiaan levert energie aan de dunne darmmeridiaan en aan het lymfestelsel, en helpt bij de circulatie naar de uiteinden (hoofd, tenen, vingers). De drievoudige hoofdmeridiaan coördineert ook de drie opwarmingssystemen, die de lichaamstemperatuur op peil houden. Eén bevindt zich boven de zonnevlecht, de tweede is tussen de zonnevlecht en de navel, en de derde bevindt zich onder de navel.
Natuurlijk zijn er meerdere belangrijke meridianen, twaalf in totaal, maar het interessante aan al de vernoemde banen is dat ze allen starten of eindigen op een punt tussen de oren en de neus. Hier vinden we een mogelijke verklaring waarom oorkaarsen zo een drastisch effect hebben op allergische symptomen.

Oorkaarsen

Zoals we gezegd hebben, het geheel van onze omgeving wisselt energie uit met ons eigen systeem via de meridiaankanalen. Dus maakt de holle kaars, die in je oor steekt, ook deel uit van deze nabije omgeving en het in brand steken van de bovenkant van de kaars verwarmt de lucht in de kaars. Dit proces zal nu jouw "innerlijke omgeving" veranderen door de wisselwerking met de buitenomgeving op een gelijkaardige wijze als je lichaam warmte opneemt als je voor een open haard zit. De brandende kaars is nu veel warmer dan de lagere gebieden. De warmere lucht begint spiraalsgewijs neerwaarts te bewegen naar de onderkant van de kaars (dit wordt waargenomen door iedereen die ooit oorkaarsen gedaan heeft), en ze neemt de energie van het vuur met zich mee. Bij oorkaarsen beweegt de lucht zich spiraalsgewijs, waardoor de luchtmoleculen in staat zijn om de hitte, verkregen aan de bovenkant van de kaars, te transfereren naar een steeds stijgende draaiende beweging. De temperatuur van de lucht, terwijl deze neerdaalt in de kaars, vermindert snel maar de energie van de lucht verhoogt even snel. Aan de onderkant van de kaars, waar ze geen weg meer op kan, wordt deze energie opgenomen door het lichaam.

Waar gaat deze energie van hieraf naar toe? Wel, dit gebied zit vol met belangrijke meridiaanpunten, die in verband staan met de vier belangrijkste systemen van eliminatie. De opgenomen energie wordt verdeeld naar het urineweg-, maag-/darm- en ademhalingsstelsel, evenals naar de lymfe- en bloedcirculatie. Dit helpt allemaal om deze gebieden beter te voeden, en de extra energie zal onmiddellijk gebruikt worden om de efficiëntie van deze eliminatiesystemen te verhogen, waardoor symptomen drastisch en snel verminderen.

Lymfedrainage, dat naast een essentieel middel te zijn in het uitzuiveren van giftig materiaal ook een groot gebied van immuuncellen huisvest, verbetert enorm met oorkaarsen. Dramatische visuele beschrijvingen van gezwollen lymfeklieren verdwijnen met oorkaarsen als sneeuw voor de zon. Meer algemene verspreide lymfatische zwellingen in de nek en keel verdwijnen na behandeling. Zelfs gezwollen vingers verminderen, zoals waargenomen werd bij individuen omdat ze de ringen die ze droegen verloren. De eerste drainage wordt het meest opgemerkt in het gebied van de oren opwaarts, inclusief de schedelholte, de sinussen, het gebied rond de ogen, het middenoor en het gebied binnen in het oor. Al deze gebieden, dat weten we nu, zitten vol met belangrijke meridiaanpunten, het rechtstreekse verband met de energetische kanalen van ons systeem.

Andere allergische symptomen hebben betrekking op ademhalingsproblemen, zoals astma en verstopping van de neus en sinussen, verteringsproblemen – braken, diarree, buikkrampen – en in ernstige gevallen, anafylactische shock. Met de kennis over het energie verdelingssysteem via de meridianen kunnen we nu begrijpen hoe oorkaarsen al deze systemen zullen voorzien met extra energie en voeding, waardoor ze beter kunnen functioneren en hierdoor de kans op een anafylactische shock, een totale instorting van het systeem, drastisch kunnen verminderen. Het toevoegen van zoveel energie bijna rechtstreeks in de belangrijkste meridianen, op een gelijkaardige manier als in de Chinese geneeskunde gebeurt met moxa, geeft een opkikker aan het verdedigingssysteem van cellen, organen en het hele lichaam. Het natuurlijke helingsproces van alle weefsels zal drastisch verhogen en hieruit volgt dat deze weefsels zich in een betere toestand zullen bevinden.
Gezonde cellen en organen panikeren niet! Deze gezondheidstoestand terug brengen naar de weefsels van gebieden in het lichaam waar de meeste allergische reacties waargenomen worden – hoofd, longen, maag, darmen, en huid -, evenals het stimuleren van het eliminatieproces, zorgen ervoor dat allergieën herinneringen uit een ver verleden worden. Er kunnen geen allergische reacties plaats vinden als de lichaamscellen en organen gezond zijn. Oorkaarsen zijn een krachtig middel die precies dat doen!

Het verbranden van gifstoffen, vervangen van beschadigde cellen en energie leveren aan cellen en organen zijn allemaal eenvoudige maar krachtige effecten van oorkaarsen. Deze zijn allemaal essentieel voor de eliminatie van allergieën uit jouw leven.

Allergische reacties van alle soorten kunnen gemakkelijk een herinnering uit een ver verleden worden.

De keuze is aan jou!