De Helingscrisis begrijpen
Door Dr Patrick Quanten MD
Alvorens iemand begint aan een natuurlijk helingsprogramma zou men op zijn minst op de hoogte moeten zijn van de mogelijkheid om in een helingscrisis terecht te komen. Een helingscrisis kan omschreven worden als een periode van onevenwicht en ongemak terwijl het lichaam heelt: we ervaren negatieve symptomen, vergelijkbaar met de symptomen die we in het verleden ervaren en/of onderdrukt hebben. Dit zijn typische symptomen, die men in de conventionele aanpak beschouwt als symptomen van ziekte, maar hier worden ze beschouwd als een aanduiding dat we werkelijk beter aan het worden zijn. Het gevoel van ongemak is het gevolg van de giftige overlast, die zich in het verleden opgestapeld heeft, die het lichaam nu tijdens de helingscrisis actief aan het verwijderen is. Eenvoudig gezegd: we zullen ons dikwijls slechter voelen terwijl we in werkelijkheid beter aan het worden zijn. Dit concept wordt erkend en er wordt in alle vormen van holistische gezondheid rekening mee gehouden.
Het probleem is natuurlijk te weten wat wat is! Als we ons ziek gaan voelen gedurende een helingscrisis, of we voelen ons ziek omdat we echt ziek zijn, wat is dan het verschil? Het verschil ligt hem heel duidelijk in de richting waarin we ons bewegen: de ene gaat naar ziekte toe en de andere naar genezing. De momentopname, het zich ziek voelen, mag dan al hetzelfde zijn, de evolutie van "ziek zijn" is helemaal anders. Maar hoe herken je nu dat verschil?
Wat is een helingscrisis?
Het woord zelf duidt al op een crisis, een acute situatie. Dit betekent dat op korte termijn er een verandering moet optreden, en aangezien het gaat om genezing moet deze acute verandering er één zijn die te maken heeft met gezondheid. Nochtans vinden we heel dikwijls ziektesymptomen temidden van wat een helingscrisis genoemd wordt. Hoe komt dat?
De weg van een gezonde toestand naar een zieke toestand is inderdaad en altijd een weg, met andere woorden het gebeurt niet zomaar, niet plotseling. Het is een "ziekteproces". Dit wordt gekarakteriseerd door een aantal symptomen, tekenen dat er iets "mis" is. Wanneer we ons niet goed voelen betekent dat dus letterlijk dat er iets niet in de haak is, dat er iets mis zit. "Mis" betekent hier dat er iets veranderd is. Het systeem loopt op routines en probeert routines te behouden omdat dat een soort van evenwicht betekent. Als het niet langer aan zulke patronen kan blijven vastplakken laat het ons dat weten door een slecht gevoel. We noemen dat nu een ziek gevoel. Op dat moment zeggen wij dus dat we ons ziek voelen.
Wanneer het systeem al een tijdje aan een bepaalde balans vastzit en dan verandert deze, dan gaan we ons dus ziek voelen. Een verandering van evenwicht in het functioneren van het systeem geeft ons een teken van een slecht gevoel. Het doet er nu niet toe of deze verandering een verbetering of een verslechtering inhoudt. Het gevoel van "ziek zijn" is enkel een teken van verandering; het zegt niets over de richting waarin deze verandering ons gaat leiden. Dus, we kunnen dat gevoel van ziekte hebben zowel bij de ontwikkeling van een genezing als van een ziekte.
De ziektesymptomen zijn dus een betrouwbaar teken dat het systeem uit balans is, in crisis is. Het lijkt dus een heel erg dom idee om deze symptomen dan te gaan onderdrukken en weg te steken, alleen maar omdat we ons ongemakkelijk voelen. Het desastreuze gevolg hiervan zou zijn dat we helemaal niet meer weten hoe het systeem zich voelt en of het al dan niet in moeilijkheden vertoeft.
Evenwicht en Onevenwicht
Het systeem heeft een natuurlijke tendens om naar een evenwicht te zoeken. Het functioneert van nature uit het beste vanuit een evenwichtstoestand, de meest comfortabele toestand gegeven de omstandigheden waarin het zich bevindt. Met andere woorden, het systeem zoekt automatisch naar de beste balans binnen de mogelijkheden die wij geschapen hebben.
Als je geen water hebt, gaat het systeem zich aanpassen en zoveel mogelijk water recycleren voor zolang mogelijk om het leven nog mogelijk te maken. Als je bekken gekanteld is gaat de rest van de ruggegraat en het spier/gewrichtstelsel zich dusdanig aanpassen dat je met de minst mogelijke belasting verder kunt gaan en rechtstaan. Als je verdrietig bent, gaat het systeem zich verder niet veel bezighouden met eten, oefeningen doen of studeren, aangezien het alle energie steekt in een poging om je er mentaal weer bovenop te helpen.
Je kan dit natuurlijke streven naar een evenwicht, op gelijk welk niveau je je ook bevindt, vergelijken met een huis met verschillende verdiepingen. Je komt binnen op de benedenverdieping, je natuurlijke evenwicht bij de geboorte. Er zijn nog heel wat verdiepingen boven je, maar hoe hoger je gaat hoe meer onstabiel het gebouw wordt. En toch verlaten we de benedenverdieping en beginnen we langs de trap omhoog te klauteren. Waarom?
Wel, de mens is een nieuwsgierig beestje en heeft al snel de indruk dat het op een ander beter is. De aantrekkingskracht van het onbekende werkt heel sterk in op de meeste van ons. Dus we zouden wel graag weten wat er op die hogere verdiepingen te zien is en te gebeuren staat. Het vermoeden is groot dat er een mooi uitzicht is, bijvoorbeeld.
Tezelfdertijd als die aantrekkingskracht is er ook een afstotingskracht van de benedenverdieping, de plaats waar we ons zo thuis voelen dat alles al snel familiair en gewoon gaat lijken. Dit verhoogt nog de zucht naar iets nieuws, weg van het oude, het bekende. En langzamerhand gaan we dus wat meer dingen doen die eigenlijk niet thuis horen in ons natuurlijk evenwicht; we beginnen langzaam omhoog te gaan, de trap op. En eens we op de overloop terechtgekomen zijn vangen we een glimp op van de nieuwe wereld en hollen we snel naar de volgende verdieping, waar we een nieuw evenwicht vinden. We zijn weer op het vlakke. De periode rond de overloop, waar de onzekerheid het grootst is, de aantrekkingskracht van beide verdiepingen ongeveer even groot is, waar de spanning het grootst is, is de tijd waar ziektesymptomen zich zullen manifesteren. Hier voelen we ons het slechtst van al.
Vanuit deze positie kunnen we nu verder omhoog of opnieuw naar beneden. Voor de meeste van ons is de uitgestippelde weg omhoog. Niet alleen omdat we nieuwsgierig zijn of altijd maar "nieuw en beter" willen, maar ook omdat, zeker in onze maatschappij, er een angst gecreëerd wordt voor de donkere diepte van de verdieping lager. Een consumptiemaatschappij heeft maar één doel en dat is verkopen. Om dit voort te kunnen zetten moet men steeds naar nieuw en beter zoeken, en mag men niet terugkeren naar oud en vertrouwd.
De overgang van het ene verdiep naar het andere is een onevenwichtige tijd en een onstabiele periode. Dit uit zich door tekenen van ongemak, pijn en ziekte. In de uiterlijke manifestatie van deze tekenen vinden we dus geen verschil tussen het stijgen naar een hoger, meer wankel evenwicht, en het dalen naar een lager, meer stabiel evenwicht. Maar er is wel een verschil in de duurtijd van deze onstabiele overgangsperiode. Het is veel moeilijker om de trap omhoog te gaan, tegen de natuurlijke drang in, dan het is om hem naar beneden te komen, met de natuurlijke aantrekkingskracht naar het basisevenwicht toe.
Het andere belangrijke punt dat het onderscheid maakt, dus symptomen die aanduiden dat we zieker aan het worden zijn en degene die erop wijzen dat we aan het genezen zijn, is het vaststellen waar we vandaan komen (op welke verdieping vertoeven we?) en wat soort symptomen zich manifesteren (over welke overloop gaan we nu?) Wanneer de symptomen dezelfde zijn, of van gelijke aard zijn, als diegene die we al meegemaakt hebben dan kan het dus zijn dat we inderdaad op de terugweg naar gezondheid zijn. Als daarenboven die periode ook nog van korte duur is en misschien zelfs het gevolg is van veranderingen die een gezonder resultaat zullen opleveren, dan is het heel waarschijnlijk dat de "ziektesymptomen" vanzelf snel zullen verdwijnen en plaats zullen maken voor een betere gezondheid.
Ook hier zien we dan weer dat het onderdrukken van de symptomen ons totaal blind zou maken en het dan onmogelijk wordt om te bepalen wat er aan het gebeuren is. Ongemak, pijn en ziekte betekent iets. Het onderdrukken van deze wegwijzers maakt voor ons de weg niet wijzer.
Ziekte of Heling?
Het ziekteproces is geleidelijk en progressief. Dit betekent dat er eigenlijk geen acute ziekten zijn; er zijn enkel acute situaties. Deze ontstaan doordat we de vroegtijdige tekens niet opgemerkt hebben. Op die manier hebben we er geen idee van wat ons te wachten staat. Dit is duidelijk meer het geval wanneer we constant alle indicaties uit de weg ruimen en negeren. Hoe meer ons lichaam ons vertelt dat het het moeilijk heeft, hoe meer we de neiging hebben om het het zwijgen op te leggen. En dan worden we uiteraard alleen maar geconfronteerd met de "acute ziekte", met de crisis.
Het systeem heeft een natuurlijke tendens naar gezondheid. Op elk moment is er dus ook een grootscheepse genezingsactie aan de gang in je lichaam. Dat stopt nooit. Het is voortdurend bezig met allerlei dingen te herstellen. En wat nog meer indrukwekkend is, is het feit dat het precies weet wat het moet doen, te allen tijde. Het is om deze reden dat als we het systeem ook maar even de kans geven het als een bliksemschicht langs die trap naar beneden schiet, terug naar een veiliger en beter gezondheidsniveau. Het houdt ons tegen in onze drang naar een moeilijkere maar aantrekkelijke levensbalans. Wanneer we teveel alcohol drinken voelen we ons echt ellendig. Boodschap: Niet meer doen!
Van zodra we ophouden met constant alcohol te drinken voelen we ons rot. Het lichaam is de grote schoonmaak al onmiddellijk begonnen. Eén glaasje en we voelen ons een heel stuk beter. In plaats van langs de trap naar beneden te glijden hebben we ons terug opgeheven naar de hogere verdieping, hetgeen ons op een stabielere plaats heeft gebracht, maar één die op de lange duur niet houdbaar is. Hoe hoger we zitten in het gebouw hoe meer moeite het kost om overeind te blijven; met elke beweging wiebelt het hele spektakel vervaarlijk!
Van zodra we ophouden met constant alcohol te drinken voelen we ons rot. Als we dat maar eventjes laten gebeuren dan gaat het systeem al snel op de lagere verdieping terechtkomen en op een ander gezondheidsevenwicht niveau, eentje dat gemakkelijker te handhaven is. Nu wordt er heel wat genezingswerk uitgevoerd en eens dat dit teneinde loopt is de kans groot dat het systeem een nieuwe "crisis" gaat uitlokken om opnieuw een verdieping winst te boeken. Op deze manier leidt het systeem ons geleidelijk terug naar een natuurlijke gezondheid.
Omdat ons systeem voortdurend op scherp staat om een genezing te voltrekken neemt het ook de kleinste kansjes waar om dit te doen. Het heeft echt niet veel aanmoediging nodig en de kleinste zaken kunnen dus een helingscrisis uitlokken. Een verandering in je dieet kan dat zeker doen, maar ook een verhuis, een andere job of iets dat iemand zegt. Elk excuus is goed genoeg om te proberen je gezonder te maken. Er is echter één klein probleempje hier: als je niet begrijpt dat je ongemak of pijn of ziekte het gevolg is van een poging tot het verbeteren van je gezondheidstoestand en je gaat deze tekenen onderdrukken, dan jaag je jezelf weer de trap op, omhoog naar een meer labiel evenwicht, verder weg van je gezondheid.
Wanneer je ziekte op deze manier bekijkt dan zie je al gauw dat elke ziekte in essentie een poging tot genezing is. De kater na het drinkfestijn is een dramatische poging van je systeem om alles snel weer onder controle te krijgen, de vuiligheid op te ruimen, en weer gezond te worden. Zo hebben wetenschappers ook aangetoond dat elke infectie een poging is van het systeem om een grote hoop afval op korte tijd op te ruimen. De micro-organismen worden ter plekke in het leven geroepen om specifiek die afval te verwerken en diezelfde micro-organismen sterven allemaal netjes af zogauw deze taak vervuld is. Door het onderdrukken van dit zuiveringsproces, onder meer door antibiotica, blijft het lichaam met een hele hoop afvalstoffen zitten die het dan maar ergens moet gaan opbergen, maar die later hun bijdrage gaan leveren tot een overbelasting van het systeem en het "ziek worden" van datzelfde systeem.
Om te genezen, in de zin zoals de natuur dat heeft bedoeld, om gezond te worden, moet het ziekteproces essentieel ondersteund worden, niet tegengewerkt. Ziek zijn is geen straf van God of een uitdrukking van zwakte, het is een teken van onevenwicht en tezelfdertijd een poging om dat evenwicht te herstellen. Waar is de zin om dit natuurlijke proces te onderbreken? Zou het mensenras enige kans van overleving gehad hebben moest dit natuurlijke genezingssysteem niet bestaan hebben?
Is het een uitdrukking van wijsheid wanneer de mens beweert dat het natuurlijke systeem het bij het verkeerde eind heeft?
Kunnen we er echt op vertrouwen dat de moderne "wijze" man, die nog geen honderd jaar oud is, wijzer is dan de wijsheid die al zolang bestaat als de mensheid zelf?