De Wetenschap van Waarneming

Kijk
Stel Vragen
Accepteer geen Dogmas

Door Dr Patrick Quanten MD

Ik stond op de top van de Rots van Gibraltar. Er waaide een krachtige wind recht tegen de achterkant van de rots, waardoor de lucht naar boven geperst werd over de top. Waar ik stond kon ik maar nauwelijks mijn evenwicht bewaren, terwijl ik me vasthield aan de reling. Naast mij stond een zeemeeuw; zijn veren klapperden in de wind met de stormkracht. We keken elkaar aan en dan spreidde hij zijn vleugels en zonder te flapperen zweefde hij zonder moeite tegen de wind in. Ik herhaal : tegen de wind in. Mijn mond viel open, mijn hart maakte sprongetjes van uitbundigheid en mijn psyche schreeuwde : "Heb je dat gezien? Hoe heeft hij dat gedaan?"

Jaren later spookt dat beeld nog steeds door mijn hoofd. Van wat ik weet uit de fysica is dit totaal onmogelijk; maar toch gebeurde het. Ik ben ervan overtuigd dat het elke dag miljoenen keren gebeurt, zonder dat ik het zie, en zeker zonder mijn toestemming. Dus begon ik meer vragen te verzamelen; dingen die ik niet begrijp en die niet zinvol lijken te zijn.

Hoe komt het dat hoe hoger je gaat in de atmosfeer de temperatuur niet consistent kouder wordt? Op vier specifieke punten wordt de temperatuur terug +4°C en voorbij het laatste punt, op een hoogte van 175 km blijft de temperatuur stijgen, en gaat omhoog tot +1570°C.
Hoe komt het dat op het noordelijke halfrond de intensiteit van de zonnewarmte vermindert tijdens de winter, als de aarde zich dichter bij de zon bevindt? Waarom is de intensiteit van het zonlicht groter in de zomer dan in de winter?
Als de interstellaire ruimte bijna een absoluut vacuüm is met een thermische temperatuur van -270,15°C, hoe kan de warmte van de zon ons dan ooit bereiken aangezien hitte niet door een extreem vacuüm kan dringen?
Waarom is water aan de polen warmer op de bodem dan aan de oppervlakte van de zee? Waarom is het zonovergoten oppervlak zo ijzig koud?
Waarom stijgt het warmere (=lichtere) water van op de bodem niet naar de oppervlakte?
Waarom is de watertemperatuur aan de evenaar zo warm? Waarom wordt het kouder hoe dieper men gaat, en waarom wordt het weer warmer onder de +4°C laag, en waarom begint het leven daar opnieuw?
Waarom zijn de skeletten van wezens uit de diepzee zo extreem broos; de waterdruk op deze dieptes moet toch enorm zijn? Waarom ontploffen deze dieren als ze mee naar het oppervlak genomen worden; waarom worden ze niet verpletterd door de druk in de diepzee?
Waarom is het zo koud op de top van een berg, dichter bij de zon?
Waarom stijgt de warme lucht van het aardoppervlak niet?
Waarom stijgt het grondwater in muren ver boven de oppervlakte van de grond? Bestaat er een kracht, die het water opheft en het naar boven duwt of trekt?
Waarom rotten houten palen niet onder water, maar altijd boven het water?
Waarom varieert het zoutgehalte in de zee?
Waarom migreren haringen naar het noorden in de winter?
Hoe lukt het zalmen om moeiteloos tegen watervallen op te zwemmen?
Waarom ontspringt grondwater regelmatig bovenop hoge bergtoppen, en hoe geraakt het daar in de eerste plaats, aangezien het verondersteld wordt naar beneden te stromen en diep in de grond weg te zinken?
Als een nieuwe epidemie zich in een land of over de aardbol verspreidt, hoe of waar komt dan het eerste nieuwe virus, bacterie, parasiet of eender wat vandaan?
Dauwdruppels hangen met miljoenen als tranen precies op het kantje van de grassprietjes, ze tarten de zwaartekracht. Alleen wanneer de druppels opwarmen vallen ze op de aarde. Mij werd verteld dat water lichter werd bij stijgende temperaturen; waarom vallen ze dan niet naar beneden als de dauwdruppels kouder en zwaarder zijn?
Waarom wordt gras beschadigd als het gemaaid wordt met mechanische maaimachines, en niet wanneer het gemaaid wordt met sikkel en zeis?
Waarom is de temperatuur van bronwater aan het punt van oorsprong altijd +4°C? Waarom bevriest bronwater nooit?
Waarom is het watervolume van een bron slechts enkele meters stroomafwaarts van de bron aanzienlijk groter, ondanks dat er geen watertoevoer van andere bronnen is? Vermeerdert het water in volume uit eigen beweging?
Waarom circuleert bloed in onze bloedvaten? Om de kracht te hebben om het bloed door ons systeem te persen zou ons hart zo groot moeten zijn als een grote huiskamer.
Waarom circuleren de vloeistoffen in een kippenei zonder een hart? Waar is het hart van een plant, want zijn sap circuleert ook doorheen de hele plant?

Ik verontschuldig mij voor deze korte en zeer ontoereikende vragenlijst. Ik veronderstel dat ik er niet diep genoeg over nagedacht heb. Maar toch hoop ik dat je mijn tweestrijd kan begrijpen; het gat tussen wat mij verteld werd, wat ik enerzijds geleerd heb, en directe waarnemingen en hun gevolgtrekkingen anderzijds. Met de parameters die door onze wetenschap gegeven worden is dit niet zinvol. En ik moet zeggen dat ik niet langer onder de indruk ben van ingewikkelde, verdraaide "uitzonderingen" op wat ons voorgeschoteld is als de natuurlijke manier. De Natuur moet werken met één eenvoudige blauwdruk, waarmee alle fenomenen en alle manifestaties onder alle omstandigheden kunnen verklaard worden. Waarom ligt mijn lichaamstemperatuur onder de normale waarde wanneer ik een berg beklim, en boven de normale waarde wanneer ik naar beneden kom? Ik weet het niet, maar als ik het weet dan ben ik ervan overtuigd dat ik heel wat dichter bij het begrijpen van die blauwdruk gekomen ben. Negeer de waarneming of lach de waarnemer uit en je zal het nooit te weten komen.

Laten we dus beginnen met de waarneming.
Volgens onze manier van denken is het onverklaarbaar dat koud water niet kan versnellen als het naar beneden vloeit in een afdalende bedding, zonder obstakels, naar de vallei toe. Maar ook, waarom zinkt koud, zwaar grondwater hoog in de bergen niet naar beneden; meer nog, waarom stijgt het onder bepaalde omstandigheden? Waarom laat een rivierbedding in de Sahara, die in tijden van droogte niet meer is dan een gigantisch plat gat gevuld met zand, niet toe dat het koude water van een plotselinge regenbui doordringt in de warme aarde? Tengevolge hiervan zijn er al mensen en dieren verdronken. Hoe komt het dat een woudrivier, die snel stroomt langsheen een steile bedding, nooit zijn bedding of oevers beschadigt, terwijl dezelfde rivier, blootgesteld aan en opgewarmd door rechtstreeks zonlicht, onmiddellijk begint met de oevers te vernielen en een razende stroom wordt? In koude, snel stromende rivieren vertonen de mossen, die groeien op de rivierbedding en glibberige stenen, ook een merkwaardig gedrag. Als het water rond +4°C is, dan wordt ervan verondersteld dat het zwaar en vaster is, met een snellere en meer razende stroming, dan wijzen de topjes van het mos stroomopwaarts. Als het water warmer is, en hierdoor lichter en de relatieve voorwaartse stroming trager, dan wijzen dezelfde topjes stroomafwaarts. Hoe kunnen twee volledig identieke voorwerpen – zoals volledig identieke kiezelsteentjes of identiek gekweekt en gestructureerd timmerhout – als ze tegen mekaar gewreven worden onder water een duidelijk zichtbare gloeiende lichtstraal produceren? Wat precies brandt er dan? Waarom dooft het water het vuur niet?

Deze waarnemingen worden ofwel ontoereikend ofwel helemaal niet verklaard door de wetenschappelijke kennis die we hebben. Het wordt duidelijk dat er andere krachten moeten bestaan, dat er andere natuurlijke fenomenen in werking zijn, die ons een beter begrip kunnen geven over hoe de Natuur werkelijk functioneert.

Als we kijken naar de natuurlijke vorm van dingen dan nemen we een grote variëteit waar, maar één ding valt op : de afwezigheid van natuurlijke rechte lijnen of cirkels. Alle structuren die door de mens gemaakt zijn, zoals rivier management of projecten van herbebossing, zijn doordrongen van rechte lijnen en rechte hoeken. Alle natuurlijk voorkomende voorwerpen en fenomenen zijn gebogen, zijn een deel van een vortex (draaikolk). Dit gaat van het spiraalvormige uitzicht van de sterrenstelsels, tot de slagtanden van een olifant, een hertengewei, schelpen, tot de manier waarop planten groeien, de manier waarop een vrouw loopt met een dansende pas, de beweging van een vis, en zelfs tot de dubbele helix van het DNA. Het draait allemaal rond en rond in een draaiende, cyclische, spiraalvormige beweging. Het is alsof de Natuur ons probeert te tonen hoe ze werkt en ofwel hebben we dit genegeerd ofwel hebben we niet de tijd genomen om het dynamisme te begrijpen.
Een spiraalvormige-draaiende beweging kan onderverdeeld worden in twee andere vormen. Eén beweging begint in het centrum en draait zich een weg naar de buitenkant; de axiaal-radiaal beweging; de andere begint aan de buitenkant en draait zich een weg naar binnen naar het centrum toe, de radiaal-axiaal beweging.
De axiaal-radiaal beweging is een centrifugale (middelpuntsvliedende) beweging, waarbij er in het centrum van het wiel geen beweging is maar, hoe verder we ons van het centrum verwijderen, de snelheid van de beweging verhoogt alsook de neiging naar desintegratie. Als de omwentelingssnelheid van zo een centrifugaal systeem op een constant niveau gehouden moet worden dan is er een voortdurende, verkwistende en dure verhoging nodig van de hoeveelheid toegevoegde energie om de weerstand te overwinnen, die verhoogt naarmate de afstand tot het centrum vermeerdert. Hoe groter de snelheid, hoe groter de weerstand; hoe groter de drang om te vertragen. Dit systeem creëert ook tegenstrijdige geluiden en er werd aangetoond dat hoe meer geluid een apparaat maakt, hoe meer het werkt tegen de Wetten van de Natuur. Dit hele systeem zal al snel minder en minder efficiënt worden. De versnippering van energie houdt verband met geluid of warmte, al naargelang. Dit is typisch voor onze vormen van technische beweging. De axiaal-radiaal vorm van beweging kan dus beschreven worden als verspillend, vertragend, structuur verliezend, desintegrerend, verwoestend en wrijving opwekkend. Als de Natuur echter deze vorm van beweging zou gebruiken dan zou ze al snel alle mogelijke energiereserves verbruiken en het leven zou zeer snel desintegreren.
Maar alle spiraalvormige-draaiende beweging die natuurlijk voorkomt is van een radiale-axiale aard. Als de Natuur dynamisch beweegt dan gebeurt de traagste beweging aan de buitenkant en de snelste nabij het centrum, zoals in een tornado of cycloon. De snelheid verhoogt zonder dat de weerstand verhoogt. De beweging gebeurt van de buitenkant naar binnen toe met verhoogde snelheid, die werkt om af te koelen, te condenseren, te structureren. Dit is de enige manier om te scheppen, en om voldoende kracht te genereren. In het oog van een cycloon is er een opwaartse beweging – zuigkracht. Zuigkracht en druk zijn hier de twee krachten in wisselwerking, waarvan elk de tegenhanger van de ander is, de tegenoverliggende zijdes van eenzelfde muntstuk. Algemeen wetenschappelijk denken heeft geprobeerd om onze wereld te beschrijven en te verklaren in termen van ofwel zus – ofwel zo, terwijl ze de voortdurende wisselwerking tussen eb en vloed van tegengestelde krachten als zijnde de basis van al het leven hadden moeten observeren.

Voor elke actie is er een reactie. Daarom verschijnt er een snelle opvolging van activerende impulsen of kettingreacties, waarvan het karakteristieke effect volledig afhankelijk is van het feit of een bepaalde massa-beweging in gang gezet wordt door zuigkracht of door drukkracht.
Een beweging, die opgestart wordt door druk, zorgt voor reactieve, ontbindende straling. Zijn effect is om de warmteproductie te verhogen, waarnaar in alle machines verwezen wordt als zijnde "weerstand". Bij beweging van deze soort verhoogt de weerstand tot beweging door de rechthoek van de centrifugale versnelling van de rotatiesnelheid. Dit soort beweging belemmert groei en ontwikkeling. Meer zelfs, alle centrifugale systemen van beweging van massa, waarbij druk en warmte verhogen, resulteert in de moleculaire afscheiding van de massa. Met andere woorden, er moet een biologische, ecologische en economische terugval gebeuren in de landen waar technische methoden van massa-beweging de overhand hebben.
Als, anderzijds, beweging op gang gebracht wordt door tractie of zuigkracht, dan resulteert dit in een verhoging van de kracht en de efficiëntie. Dit gebeurt ten gevolge van de afkoelende, reactieve krachten die ontstaan tijdens dit dynamische proces, die zichzelf manifesteren als levitatie (zuigkracht-effect). Voor het eerst erkennen we dat, binnen de Natuur, er een tegengestelde kracht is voor de zwaartekracht. Deze kracht beweegt dingen opwaarts. Dus, toen Newton de wet van de zwaartekracht "ontdekte" tijdens zijn beroemde waarneming van de appel die van de boom valt, zou hij in plaats van de vraag te stellen "Waarom valt de appel van de boom?" eigenlijk hebben moeten vragen hoe de appel in de eerste plaats daar boven in de boom terechtgekomen is!

Zonder in detail te treden kunnen we nu beginnen te zien hoe de zich voortdurende ontwikkelende wisselwerking tussen de opwaartse-straling van de subtiele aardse energieën en de neerwaartse-stralende zonne-energieën leven en groei creëren. In de winter, wanneer er de hoogste helderheid van de zon is (meer blauw en ultraviolet licht) en de grootste passiviteit op aarde, met lage temperaturen en het koude, heldere, witte, winterse zonlicht, is de plantengroei slapend en vele dieren houden een winterslaap. In deze tijd worden voorplanting, bevruchting en groei tot een minimum beperkt. Maar in de lente en de zomer, als de hoek van de zonnestralen vergroot, stijgt de thermische intensiteit van de straling als de ultraviolette-infrarode balans verandert naar het rode uiteinde van het spectrum toe. Beide energieën – van boven en beneden – komen in een toestand van wederkerige resonantie en er gebeurt een uitdrijving van afvalproducten, hetgeen de basis van groei vormt. Nu is er een derde entiteit geboren : de nakomelingen van het "huwelijk" tussen mannelijke en vrouwelijke krachten, de tegengestelde krachten van de Natuur.
Dezelfde bipolariteit opereert ook in het koninkrijk van de psyche, waar we de intuïtie tegenkomen in de hogere regionen en logica in de lagere. Gelijkaardige verschillen bestaan tussen de bewuste en onbewuste psyche, hetgeen bij de meeste mensen zo weggekwijnd is, door een éénzijdige opvoeding, waardoor de gave van intuïtie nu beperkt is tot enkele uitzonderingen.
In de Natuur is er geen dogma. Het is alleen maar het menselijke intellect dat dit gecreëerd heeft. De enige geldende wet is deze van de voortdurende verandering en transformatie van de originele vorm. Energie kan enkel vrijgelaten worden door de volledige ineenstorting en desintegratie van een entiteit. Enkel door de volledige afbraak kan de energie, essentieel voor verdere groei, vrijgelaten worden. En door dit proces, en alleen hierdoor, gaat er niets verloren in de Natuur, niets is nutteloos, niets wordt verspild.
In menselijke termen vertaalt dit zich in : "De energie van een persoon – de psyche – wordt vrijgelaten als het lichaam sterft." En, "Om te kunnen ontvangen, te groeien, moet men geven. Men moet loslaten zodat desintegratie kan plaats vinden, van waaruit alle groei afstamt." – Vanuit de dood ontstaat de geboorte. Verdere ontwikkeling – groei – is niet mogelijk zonder volledige desintegratie.

Is het niet opvallend dat de Oude Culturen altijd al een beschrijving hadden van de interactieve werking van tegengestelde krachten, dit werd vaak mannelijk en vrouwelijk genoemd (yin/yang)? Er was een begrip over de werking van de Natuur en over de essentiële krachten die leven en dood beheersen, in algemene termen groei.
Net zo, leggen ze allemaal de nadruk op een vorm van meditatie, beschreven als een manier om je energie naar binnen te leiden. Het resultaat hiervan, zoals beschreven in oude geschriften, is een verheffing van iemand zijn spirituele leven, een essentieel deel om een beter mens te worden, een meer ontwikkeld persoon, met een dieper begrip over het Grotere Universum. Ook hier zien we weer de radiale-axiale beweging van geconcentreerde energieën naar het centrum van je wezen toe. De energieën zijn geconcentreerd in de wervelstructuur (in yoga wordt hiernaar gerefereerd als een energetische dubbele helix – ida nadis en pingala nadis), hetgeen gedurende duizenden jaren aangeleerd werd als de weg naar een hogere ontwikkeling, een betere gezondheid en welzijn evenals inzicht en kennis.

Om te kunnen zien wat er fout gelopen is moet men, eenvoudig gezegd, enkel de tegenstellingen van Kwantiteit en Kwaliteit observeren. Door onze hedendaagse ontwikkeling, door onze logische, ideologische en filosofische ontwikkeling, zijn we vandaag de dag ertoe gekomen om heel veel belang te hechten aan kwantiteit ten koste van kwaliteit, aan hebzucht ten koste van vrijgevigheid, zelfs in die mate dat we de filosofie van hebzucht de hand reiken als zijnde volledig aanvaardbaar, zowel moreel als ethisch. Maar het zijn altijd de kwaliteiten die de bepalende factoren zijn. Op zichzelf is kwantiteit relatief onbelangrijk. In zijn eenvoudigste vorm heeft het geen vorm, een amorfe massa – alleen maar gewicht. Deze kwantitatieve drang heeft ons geleid naar een mentaliteit van massaproductie. Het heeft ons ook in de stemming gebracht om de diversiteit te verminderen en de uniformiteit te vergroten, principieel voor economische en controlerende doeleinden. Daarom moeten we dringend een systeem ontwikkelen waar de nadruk veel meer op de kwalitatieve kant ligt, omdat kwaliteit het verschil maakt en de bezieler van het leven is.

In onze moderne wereld worden grote hoeveelheden van onnatuurlijke, technische warmte, geluid, giftige rook en dampen, vrijgelaten in de atmosfeer, terwijl de grond en het water onderworpen worden aan massale dosissen giftig materiaal. Dit alles wordt opgezet in overeenstemming met een mechanistische, centrifugale en hierdoor vernietigende ideologie die, gedreven door motieven van hebzucht en macht, het delicate thermische evenwicht en omstandigheden, nodig voor gezondheid en vitaliteit van elk levend wezen, op arrogante wijze in de war stuurt. Ons denkpatroon, principes zowel als onze materiële wereld, wordt opgebouwd door axiale-radiale energie. Deze misleidende praktijken hebben allemaal de neiging om het algemene temperatuurniveau te doen stijgen boven het natuurlijk normale, waardoor subtiele en soms dodelijke veranderingen in zowel cellulaire als psychologische functies tot stand komen. Cumulatief heeft dit zeer ernstige gevolgen voor al de organismen die voortdurend hieraan blootgesteld worden. Tijdens dit proces worden alle natuurlijke voorwaarden voor het scheppen en behouden van de gezondheid verstoord en de beschadigde organismen vallen uiteindelijk ten prooi aan ziekte. Door het voortdurend gebruik van de hedendaagse methoden is het dan ook geen wonder dat het aantal gevallen van kanker en andere ziektes zo snel stijgt. Maar erger nog, ze tasten hoe langer hoe meer jongere leeftijdsgroepen aan. Acuut lijden en aandoeningen, waarvan men vroeger nooit gehoord had, stijgen met een alarmerende snelheid en alle manieren om te genezen worden gebruikt – operatie, bestraling, chemotherapie – en toch ziet niemand dat het onafscheidelijk verbonden is met de warmte-opwekkende en gezondheid-verzwakkende systemen van technologie, boskunde, beheer van land- en watervoorraden, die we beraamd hebben en waarmee we erin geslaagd zijn om al het leven te ontwrichten. Onze maatschappelijke structuren en filosofieën lijden net zo veel onder de voortdurende blootstelling aan vernielende, opwarmende energieën.

Ook in onze benadering van gezondheidsonderwerpen zou onze focus zich stevig moeten richten op kwaliteit. Maar ongelukkig genoeg gaat het gezondheidsadvies dat we krijgen allemaal over kwantiteit; hoeveel vet, proteïnen en koolhydraten we zouden moeten eten; de dagelijkse benodigdheden aan vitaminen, mineralen en spoorelementen; hoeveel water we zouden moeten drinken; hoeveel beweging we zouden moeten nemen; enzovoorts. Meer zelfs, we krijgen allemaal precies hetzelfde advies. Er worden geen toegevingen gedaan voor het feit dat geen twee mensen hetzelfde zijn, dat geen twee mensen zich in dezelfde situatie bevinden, dat omstandigheden – zowel inwendige als uitwendige – voortdurend veranderen, enz.. Onze gezondheidstoestand wordt afgemeten aan uniforme standaarden. We zouden allemaal hetzelfde cholesterolniveau moeten hebben, bloedsuikerniveau, bloeddruk, polsslag, verhouding lengte/gewicht; en ook hier moet dit altijd hetzelfde blijven.
"Een mens is wat hij eet" is altijd al waar geweest, en nooit meer zelfs dan vandaag de dag. Hoe hoger de kwaliteit van het voedsel dat wij eten, hoe nobeler de producten (gedachten) van de energieën die in het spijsverteringsstelsel gecreëerd worden. De kwaliteit van wat je eet bepaalt de kwaliteit van je gedachten; dit is weer iets anders dat Oude Culturen altijd al wisten en dachten. En nogmaals, het heeft niets te maken met de kwantiteit die je eet. Het is een feit dat als je hoge kwaliteitsvoeding eet, je minder eet tengevolge van de hogere hoeveelheid energie in het voedsel. Hieronder moet men ook verstaan dat hoe lager de kwaliteit van het voedsel is, hoe groter de behoefte om de kwantiteit te verhogen. Dit is precies wat er in de Westerse wereld gebeurd is toen er voorspeld werd dat de massa-productie van voedsel de verhongering enorm zou doen dalen, en zelfs in korte tijd de verhongering zou doen verdwijnen van het aardoppervlak. Jammer genoeg is het tegenovergestelde gebeurd; de wereldbevolking verhongert nu meer, tengevolge van de grotere consumptie in het Westen, de globale terugval van voedselproductiviteit en de steeds groter wordende mislukkingen van oogsten, als resultaat van negerende teelttechnieken en veranderingen van de globale omstandigheden, veroorzaakt door ontbossing op een massale schaal.
De kwaliteit van voedsel houdt verband met de concentratie van zuivere energieën in hun natuurlijk evenwicht. Vele experimenten hebben aangetoond dat de eigenlijke samenstelling van de bodem niet belangrijk is en dat goed kwaliteitsvoedsel zelfs op een volledige zandgrond kan geteeld worden, of zelfs zonder grond met behulp van volwaardige voedingsstoffen. Het verwijzen naar klimatologische omstandigheden geeft ook geen geldige reden voor succes of mislukking en hierdoor worden we geconfronteerd met het nederige inzicht dat de degeneratie van bodemproducten uitsluitend te wijten is aan de onwetendheid over de processen, die zo belangrijk zijn voor de groei.
Wat is kwaliteit? Hoe wordt het bepaald?
Zoals we gezien hebben, ontstaat elk "product" uit de cyclische stroom van met elkaar in wisselwerking zijnde opwaarts en neerwaarts bewegende energieën, mannelijk en vrouwelijk. De resonantie die plaats vindt tussen deze twee belangrijke invloeden is verantwoordelijk voor het creëren van het "nageslacht"; hoe zuiver en krachtig het zal zijn, of hoe zwak en gedegenereerd. Dit is de kwaliteit van jouw product, of het nu gaat om een levenloos voorwerp of plant, dier of mens. Hoe meer deze natuurlijk scheppende processen tegengewerkt worden, hoe zwakker of verstoorder het "nageslacht" zal zijn; hoe lager de kwaliteit. Menselijke inspanningen die vernielende, verwarmende, centrifugale krachten gebruiken, zoals tot nog toe gebeurd is, kunnen nooit de kwaliteit van de Natuur verbeteren. Jouw water, jouw melk, jouw voedsel en drinken, jouw lucht, jouw bossen, jouw vee, jouw kookbenodigdheden, jouw keukenapparatuur, jouw verwarmingssysteem, jouw transportsysteem, jouw communicatiesysteem, alles begint aan kwaliteit te verliezen vanaf het moment dat de mens zich er mee bemoeit; het wordt niet beter maar heel wat slechter!

Als je zoekt naar bewijs voor het feit dat goede of slechte teelt enkel afhankelijk is van de "bodem", van de kwaliteit van het samenkomen van twee tegengestelde krachten, kijk dan niet verder dan Antoine Béchamps in het midden van de negentiende eeuw. Op de Universiteit van Montpellier en van de Sorbonne toonde hij aan dat cellen en ziektekiemen niet de kleinst levende organismen zijn. Zij zijn zelf samengesteld uit oneindig kleinere levende dingen, die hij "microzymen" noemde. De fysieke karakteristieken en vitale activiteiten van cellen en ziektekiemen zijn afhankelijk van de bodem, waar hun microzymen zich mee voedden, groeien en vermenigvuldigen. Microzymen die groeien op een bodem van zich voortplantend plasma van ziektekiemen ontwikkelen zich naar normale, permanente, gespecialiseerde cellen van het levende plantaardige, dierlijke of menselijke organisme. Dezelfde microzymen die zich voeden met dood materiaal en systemische gifstoffen ontwikkelen zich tot bacteriën. Vandaar, "infecties" – de ontwikkeling van bacteriën, virussen, parasieten – gebeurt als een rechtstreeks gevolg van een vervuilde omgeving; in menselijke termen, jouw lichaam. Als het lichaam gevoed wordt met energetisch juist voedsel, i.e. voedsel van een hoge kwaliteit, dan kan er zich geen ziekte voordoen. Het is precies daar waar deze "besmettende middelen" vandaan komen; ze vallen echt niet uit de lucht ongelukkig genoeg in onze schoot!

Behalve wanneer we dringend de manier van de Natuur beginnen te leren, ligt er enkel vernieling vóór ons. Hoe lang kunnen we nog doorgaan met onszelf voor de gek te houden dat in massa geproduceerde magische kogels – of het nu medicijnen, supplementen of genetisch gemanipuleerd voedsel is - ons zullen kunnen redden? Hoe lang nog gaan we een uniforme benadering van het leven en zijn problemen ondersteunen, vooraleer de Aarde volledig beroofd is van al zijn levenskracht?
De triestige waarheid is dat als je onzeker bent over wat je te doen staat, hoe te veranderen om goed te doen, je alleen maar precies het tegenovergestelde moet doen van wat je nu doet of waarvan de Westerse maatschappij zegt dat je het moet doen. De weg uit deze puinhoop is een ommekeer maken van honderdtachtig graden! Triest, maar waar.

Laten we omkeren voor het te laat is.
Laten we het omkeren.

Kijk, stel vragen, en zoek naar antwoorden. Blijf alstublieft de gemanipuleerde en goed geknede "waarheid", die de autoriteiten je voortdurend voorhouden onder het mom van "als je het vaak genoeg herhaalt, dan wordt het waar", niet slikken. Het is niet omdat de meerderheid van de mensen gelooft dat iets waar is, dat het ook waar is.
Weiger om mee te werken. Bevredig je recht om te weten – het recht om je eigen beslissingen te nemen – je recht om anders te zijn.
Het is dit verschil dat de toekomst verzekert.