Creatie van Beweging

Door Dr Patrick Quanten

De manier waarop de wereld zich aan ons presenteert is een beetje onbegrijpelijk en verwarrend. Quantum fysica heeft vastgesteld dat de waarnemer, en de manier waarop deze kijkt naar de wereld, bepaalt hoe de wereld eruit ziet. Dat beroemde experiment bracht al bijna honderd jaar geleden ons begrip in verwarring. Als we één foton afvuren op een scherm dan verschijnt ze op het scherm als één enkel puntje, zoals we zouden verwachten. Maar als we deze foton afvuren en ze doorheen een barrière met twee gleuven moet gaan, dan verschijnt ze uitgesmeerd over het scherm alsof ze een golf is, waarbij ze afwisselend donkere en lichte strepen vertoont. Dus, afhankelijk van onze keuze om de foton te bekijken, zien we ze als een deeltje of als een golf. Sinds die tijd is dit principe zo algemeen aanvaard dat geen ernstige fysica of ander wetenschappelijk experiment uitgevoerd kan worden zonder rekening te houden met de manier waarop wij besloten hebben om naar het resultaat te kijken. Wetenschappers weten dat dit de waarheid is, maar toch hebben ze het er moeilijk mee om dit in hun dagelijkse leven te integreren.

Toen ik zag hoe een Mexicaanse Golf doorheen een stadion ging, raakte ik geïntrigeerd over de manier waarop dit zich presenteerde. Van op een afstand leek het erop alsof de oppervlakte van het toeschouwersvak omhoog getild werd en daarna terug naar beneden zakte, in een beweging die helemaal rond het stadion liep. Maar bekeken van op een individuele stoel zie je alleen maar een op en neer beweging van het individu dat daar zit. Als we de kleine verschillen tussen mensen zelf negeren en hen alleen maar bekijken als toeschouwers, dan is het juist dat we hen allemaal als hetzelfde zien. De mensen die vast op hun stoelen blijven creëren een 'beweging' in het stadion, zonder dat iemand zijn plaats verlaat; een beweging die merkbaar is.

Als we de Mexicaanse Golf volgen van op een afstand dan lijkt het erop alsof een rij van mensen zijwaarts rond het stadion beweegt. De mensen zijn duidelijk afgescheiden van hun omgeving, omdat ze boven het waargenomen oppervlakteniveau uitstijgen. Het onderscheid ligt in de beweging doorheen het stadion. Wat we waarnemen is een enkele rij van mensen die in een bepaalde richting bewegen en met een bepaalde snelheid. Als wij op eender welk moment deze beweging stoppen, dan hebben we de indruk dat de mensen die we geobserveerd hebben zich op een andere plaats bevinden dan toen we aan de beweging begonnen. Dit is gelijkaardig aan de waarneming in de Quantum fysica, want van een deeltje kunnen we alleen maar de richting en de snelheid kennen ofwel kennen we zijn exacte positie, maar nooit beiden tegelijk (Het Onzekerheidsprincipe van Heisenberg).

Het lijkt erop alsof de rij mensen rond het stadium loopt, terwijl ze in werkelijkheid op hun plaats blijven. Niemand verplaatst zich naar een andere locatie. Niemand gaat weg van zijn of haar plaats, maar het lijkt erop alsof ze dit wel doen vanuit een uitwendig perspectief. Wat er rond het stadium loopt is het idee zelf. Wat er verplaatst wordt is de op en neer beweging van het individu. Dat is wat er doorgegeven wordt aan de persoon die naast de eerste zit, en het is precies het doorgeven van deze informatie waardoor het voor een waarnemer van buitenaf lijkt alsof de persoon zelf zich rond het stadion beweegt.

De informatie, in dit geval van 'afwisselend staan en zitten', wordt doorgegeven van persoon tot persoon, terwijl niemand zijn plaats verlaat. Door op en neer te bewegen en deze informatie door te geven aan de volgende persoon wordt er een golfbeweging gecreëerd die 'rond het stadion beweegt'. De informatie die doorgegeven wordt omvat hoe hoog de persoon moet gaan (amplitude) maar ook hoe vaak hij dit moet doen per tijdseenheid (frequentie). En dan krijg je de golfbeweging.

Op dezelfde manier wordt elke andere golfbeweging gecreëerd. Dus bewegen de watermoleculen in de zee alleen maar op en neer, ze trillen, maar verplaatsen zich niet in één of andere richting. Met andere woorden, de golf die wij zien waardoor de zee op en neer beweegt wordt niet veroorzaakt door watermoleculen die weg lopen, maar wordt veroorzaakt door het doorgeven van de informatie van 'trilling' van de éne molecule aan de andere. Dit creëert de indruk, voor een waarnemer van buitenaf, van een beweging van de watereenheden terwijl, in realiteit, alles wat er beweegt de vibratie van de moleculen zelf is en wel op een gecoördineerde en gesynchroniseerde manier.

Windvlagen die zich doorheen de lucht 'bewegen' zijn eigenlijk een doorgeven van de trillingsinformatie van één punt naar het volgende. De luchtmoleculen blijven ter plaatse, ze dansen alleen maar op en neer, en creëren de illusie van een windbeweging 'doorheen' de lucht. Het enige wat er doorheen de lucht beweegt is informatie.

Datgene wat eigenlijk deze specifieke plaats in het universum van 'lucht' of 'water' bepaalt is ook alleen maar informatie. We weten dat elk atoom zijn eigen vibratiepatroon heeft; elk fysiek deeltje heeft zijn eigen specifieke vibrationele frequentie. We weten ook dat elk deeltje eigenlijk een golf is waarin wij het 'fixeren' op een positie waardoor het fysiek wordt. Nu wordt het gezien als een deeltje, met specifieke fysieke eigenschappen zoals gewicht, afmeting, elektrische lading, draairichting enz.. Al deze eigenschappen zijn eigenlijk niets meer dan manifestaties van het golfpatroon dat aanwezig was voordat wij het in de tijd 'bevroren' en het als een deeltje zagen. De informatie die de golf bevatte werd tot vaste toestand gebracht door onze waarneming van de uitdrukking van informatie. Het éne hebben we 'water' genoemd, en het andere 'lucht'.

Elk punt in het universum heeft het potentieel om te vibreren met de informatie om het atoom van waterstof, zuurstof, helium en alle andere te creëren. Deze atomen zijn alleen maar de fysieke manifestatie van de informatie die omvat zit in het trillingspatroon van het universele punt. Elk punt kan dan heel gemakkelijk, en in snelle opeenvolging, veranderen van één atoomcreatie naar een andere door zijn vibratie te veranderen. Materie, bijvoorbeeld, wordt dus gecreëerd door elk punt van het universum op elk voorbijgaand moment in de tijd. Of met andere woorden, gezien vanuit het statische standpunt van het universum – die éne stoel in het stadion -, heeft het het potentieel om alle deeltjes te zijn – de persoon in de stoel kan zich eender waar bevinden tussen volledig op en volledig neer. Als het punt van het universum zich beweegt doorheen een hele reeks van frequenties, manifesteert het één deeltje na een ander, als we de moeite doen om het te bekijken vanuit dat 'vastgelegde' perspectief, zonder zelf door de ruimte te bewegen.

Met andere woorden, als ik een bal in de lucht gooi, dan gaat de bal, zijnde de vaste massa die ik in mijn hand hou, nergens naar toe, maar de informatie – de trillingen, die de fysieke materie produceren en die ik herken als zijnde de bal – wordt doorgegeven van het éne punt naar het andere. Als de bal zich schijnbaar beweegt doorheen de lucht, dan vibreren de universele punten om lucht te creëren en veranderen deze om de bal te creëren, en dan weer terug naar de frequentie die lucht creëert, wanneer de 'bal-informatie' voorbij getrokken is. Binnen deze transformatie is het enige dat er gebeurt het plotseling verschijnen van een totaal verschillende trillingsfrequentie (oscillatie), terwijl voor de waarnemer van buitenaf de massa van de bal zich heeft verplaatst van één plaats in het universum naar een andere.

Een andere interessante waarneming bij deze reeks van gebeurtenissen is dat het natuurlijk niet dezelfde bal is die terug komt naar punt B dan deze die op punt A vertrokken is. De bal wordt 'opnieuw gemaakt' op elk punt onderweg! Dit verschilt niet met het feit dat de hoogte die bereikt wordt in onze Mexicaanse Golfbeweging geproduceerd wordt door verschillende mensen rondom het stadion, alhoewel het eruit ziet alsof het één rij stoelen was die rond het stadion liep en opstond terwijl alle andere bleven zitten. De implicatie hiervan is dat, op elk moment in de tijd, alle materie opnieuw gecreëerd wordt. Uw fysieke lichaam is niet statisch. En alhoewel we ons al bewust waren van een verandering in de tijd met betrekking tot ons lichaam, hetgeen we het 'verouderingsproces' noemen, zien we nu dat het lichaam volledig opnieuw gecreëerd wordt op elk moment in jouw fysieke leven en dit door de punten in de ruimte die jij op dat moment 'inneemt'. Dus telkens wanneer je zegt dat er dingen zijn 'die je niet kan veranderen', wees er je dan bewust van dat in de tijd die je nodig had om dit te zeggen, je lichaam al een miljard keer opnieuw gecreëerd werd en jij gefaald hebt om ook maar één van deze creatieve momenten aan te grijpen om dingen te veranderen.

Het feit dat elk punt van het universum de fysieke realiteit creëert die we op dat moment ervaren, laat ook toe om een verklaring te geven over waarom bepaalde fysieke realiteiten lijken samen te passen en anderen niet. Waarom kan ik wel doorheen water lopen en niet doorheen rotsen?

We weten al dat de vibrationele frequenties van vaste materialen veel lager zijn dan deze van vloeistoffen, die dan weer lager zijn dan deze van gassen. Hoe vaster iets lijkt te zijn, hoe trager de trillingen zijn die door deze materie gecreëerd worden. Dit betekent dat vaste materialen langere golflengtes hebben, hetgeen standvastigheid en zekerheid creëert. Het is veel moeilijker om een langzaam bewegende golf uit zijn ritme te duwen dan een snel bewegende. Deze lage trillingsfrequenties vormen de achtergrond waartegen al het leven zich ontwikkeld heeft. De aarde en zijn rotsen zijn voorbeelden van zulke 'vast' bewegende golfpatronen. Een menselijk lichaam bestaat uit vloeistoffen en gassen; beide van een veel hoger frequentieniveau, en deze komen in botsing met de standvastigheid van de vibraties van rotsen. We merken ook dat we weinig of geen impact hierop hebben. De rots blijft onaangeroerd door onze inspanningen om er doorheen te bewegen!

Water heeft een hoger frequentiepatroon en dat van ons houdt hier een beetje verband mee aangezien wij voor drie vierde uit water bestaan. Om ervoor te zorgen dat deze twee kunnen samenwerken en het trillingspatroon van een punt in het universum kunnen veranderen, hetgeen water creëert, om door een menselijke frequentie verstoord te kunnen worden zodat op het volgende ogenblik dit een deel van de mens creëert, is er geen grote wijziging in trilling nodig. Het is een aanpassing die door elk punt gemaakt kan worden en dus kan er op het éne moment een watermolecule zijn en op het andere moment een menselijke molecule. Blijkbaar kunnen we ons inderdaad doorheen water bewegen. Cruciaal voor deze gebeurtenis is dat de golfpatronen een harmonieus verband hebben en met elkaar kunnen 'resoneren'. Als dit niet het geval is zullen ze van elkaar weg springen, letterlijk wordt de éne frequentie buiten de ruimte gehouden die ingenomen wordt door de andere frequentie.

De samenstelling van de ruimte lijkt cruciaal te zijn voor ons begrip over de beweging doorheen de ruimte en over de creatie van de materiële realiteit die wij waarnemen.

De voortdurende informatiestroom die de voortdurende creatieve kracht is van de driedimensionale realiteit, betekent dat alles onmiddellijk veranderd kan worden, als we dit willen.

Alles wat we nu nog moeten weten is hoe we de trillingen creëren die we gebruiken om de fysieke realiteit die we zien te materialiseren.

Materie wordt gemaakt uit energie, door het veranderen van de druk en/of de temperatuur. Het verlagen van de temperatuur zorgt voor een verhoging van de densiteit. Door de frequentie te verlagen maak je de trillingen trager. Hierdoor kan de energie 'zichtbaar' worden. Hetzelfde gebeurt als de druk verhoogd wordt. Dit zal een grotere weerstand veroorzaken waar de trillingen tegenin moeten werken en hierdoor zullen de trillingen vertragen. Hoe trager de trillingen worden hoe vaster de materie wordt en hoe groter de kracht moet zijn om deze te verplaatsen.

Als één punt heel traag beweegt dan zal er een enorme impact nodig zijn om de vibratie een hogere frequentie te laten aannemen. In dit geval wordt de materie gezien als statisch. Eigenlijk is niets in het universum echt statisch, maar vanuit ons waarnemingspunt, vanuit onze eigen vibratie, zal het meer vast lijken en minder in beweging zijn dan wijzelf. Het is dit verschil in vibratie tussen de emmer en het water erin, waarom de emmer het water kan bevatten. De vibratie van de universele punten die de emmer materialiseren is veel trager dan de vibratie die het water creëert en dus kan het water de ruimte van de emmer niet bezetten. Beide bezetten echter ruimte die voorheen zich als lucht vertoonde.

De krachten die de punten binnen het universum uit hun evenwicht doen bewegen zijn inderdaad druk en hitte. Als deze krachten toegepast worden op het punt, dan ontstaat een gelijke en tegengestelde kracht om het punt terug op zijn plaats te trekken, een beetje zoals zwaartekracht. Het is de voortdurende wisselwerking tussen deze krachten die de voortdurende trillingen van alle punten van het bekende universum creëert en dus de oorsprong is van zowel materie als beweging. Materie is de onderliggende, vastere trilling en beweging, de richting waarin de golf, de kracht van hitte en druk, beweegt. Dit is het doorgeven van informatie van trilling en frequentie van één punt naar het volgende.

Zie het als de informatie die we ontvangen door de beweging van de lucht. We weten nu dat de lucht zelf niet beweegt maar dat de verandering in druk en temperatuur, zoals we die kunnen volgen als die bijvoorbeeld binnenkomt van de Atlantische Oceaan, doorgegeven wordt van punt tot punt. Deze golf van informatie creëert regenwolken waar we zijn. Deze informatie heeft een wisselwerking met, resoneert met, de plaatselijke omstandigheden zoals berggebieden, wouden, hitte die gegenereerd wordt door onze steden, enzovoorts, en het is deze combinatie waardoor de plaatselijke weersomstandigheden gecreëerd worden door de specifieke trillingen van elk punt in het gebied. Het is niet hetzelfde weer van over de Atlantische Oceaan dat zich op dezelfde manier aanbiedt waar wij zijn; het is de vibrationele informatie die onze kant opkomt en onze plaatselijke 'luchttrillingen' beïnvloedt.

Dit vereist niet alleen een totaal andere manier om onze realiteit te bekijken, maar het houdt ook in dat we potentieel alles kunnen veranderen dat onze kant op komt. Op zichzelf heeft het geen beïnvloedende kracht; er is een resonantie nodig binnen de plaatselijke vibratie. Met andere woorden, als we niet reageren, als we niet toelaten dat de ruimte die we bezetten met onze eigen vibratie beïnvloed wordt door de informatiegolf, dan gaat deze gewoon voorbij zonder ons te raken.

Dit legt de verantwoordelijkheid voor onze vibratie, ons leven, terug binnen ons bereik!
Dank God hiervoor. Ik ben nog niet helemaal hopeloos!