Eenvormigheid: het Einde van het Leven

 Patrick Quanten

 

‘Laat ons alles hetzelfde maken!’ Dit gegeven kan niet vanuit de natuur komen. In de natuur is diversiteit de basis van het leven. Niet enkel creëert een verschil in energie, zowel in frequenties als in druk, beweging maar de beweging zelf creëert leven. De natuur vloeit voort juist vanwege de diversiteit, hetgeen een uitdrukking is van de verschillende energieën die in het universum bestaan. Binnen elke energiefrequentie of energieveld creëert een verschil in druk beweging, creëert het verandering.

De mensheid, een deel van die natuur, is zo verscheiden als de rest van de natuur, niet enkel in de verschillende rassen maar ook in elk individu binnen een ras. Het is juist vanwege deze diversiteit dat de mensheid evolueert, zijn hoogtes en laagtes kent, net zoals de rest van de natuur. Gedurende enkele miljoenen jaren heeft de mens zich voortgesleept doorheen conflicten die voortvloeien uit deze verschillen, die door individuen en door groepen van individuen benoemd werden en uitgebuit om meer macht te vergaren. De menselijke geschiedenis is geschreven in oorlogen en bedrog voor persoonlijke winst. Wereldrijken zijn gebouwd op de beloften van ‘een beter leven voor iedereen’, enkel om weer ten val gebracht te worden door een andere macht die een beter leven belooft. Het samenvoegen van verschillende groepen van mensen ‘in voor- en tegenspoed’ heeft telkens weer geresulteerd in het verval van de structuur. Vanuit de versnippering heeft men dan met vernieuwde moed een andere poging ondernomen om de verscheidenheid van mensen te verenigen en deze cyclus heeft zich meermalen herhaald. Zonder succes, mag ik wel zeggen. Als je wat geduld hebt, als je eventjes kan wachten, dan toont de tijd telkens opnieuw dat deze inspanningen voor eenmaking ten dode opgeschreven zijn.

Met de industriële revolutie zien we een nieuwe manier om mensen samen te brengen, ons gebracht door diegenen die het productieproces beheren. Het ging niet langer over het veroveren van gebieden. Het ging over het creëren van een groot afzetgebied om op die manier meer producten te kunnen verkopen. Hier handelt het zich om het overtuigen van mensen dat zij ook wilden bezitten wat iemand anders had. Toen de mens manieren ontdekt had om eenzelfde voorwerp op grote schaal te produceren zagen investeerders hierin vele mogelijkheden. Het maken van een product in een veel kortere tijdspanne en voor veel minder uitgave was een opportuniteit die niet gemist mocht worden. Het betekende een omwenteling in het productieproces en het veranderde de menselijke wereld compleet. Mensen verlieten hun geboortegebied, lieten hun woonsten en familie achter, en gingen in kleine werkmanhuisjes wonen omdat men hen daar een job aanbood, een kans die echt te goed was om neen tegen te zeggen. Ze hokten allemaal samen vanwege ‘het goede loon’ en ze spendeerden geen tijd meer in het voortbrengen van hun eigen voedsel en het zorgen voor een thuis voor hun gezin. Integendeel, ze verdienden nu geld dat ze uitgaven aan de dingen die geproduceerd werden door de fabrieken waar ze zelf in werkten. In plaats van hun eigen leven te ‘creëren’ maakten ze nu producten die aan een ander toebehoorden en die zij dan kochten met het geld dat men hen gaf voor hun arbeid.

Deze vorm van maatschappij was geheel nieuw voor hen en het feit dat het voor eenieder hetzelfde was maakte het gemakkelijk om het leven te organiseren. Men wist wat men te doen had en men wist welk effect dat kon hebben op het leven. Dat voelde veilig en betrouwbaar aan. Het betekende ook dat men elkaars positie in het leven gemakkelijker kon vergelijken en beoordelen, wat leidde tot een gevoel van eenmaking in de menselijke omgeving. Het produceren van eenzelfde product leidde de mensen in de richting van het hebben van dezelfde ambities, met dezelfde noden en dezelfde overtuigingen. Hun wensen werden nu gecreëerd door hun omgeving, door hun jobs, door hun verlangen om meer geld te verdienen.

De uitspraak, ‘Laat ons alles hetzelfde maken’, verwees oorspronkelijk naar de industriële producten. Dat was makkelijk. Niemand moest nog nadenken of moest zich nog concentreren op waar men mee bezig was. Men moest enkel nog bevelen opvolgen, hetgeen resulteerde in steeds opnieuw hetzelfde product – hetzelfde in al zijn aspecten – dat elke dag opnieuw gemaakt werd. Eenvormigheid in het product is de sleutel tot een vermindering in energie en tijd die nodig is voor het productieproces. Al snel werd duidelijk dat deze producten ook van mindere kwaliteit waren maar aangezien ze ook beterkoop konden worden aangeboden, kon iedereen zich al snel een nieuw exemplaar ‘veroorloven’. ‘Nieuw’ werd het equivalent van ‘beter’. Dus nu gebruikte iedereen dezelfde producten. De verscheidenheid in producten was bijna volkomen verdwenen. Maar diegenen die wilden tonen dat ze niet tot die grijze massa behoorde, die allemaal dezelfde producten gebruikte, moesten op zoek gaan naar andere dingen, naar verscheidenheid. Dit konden ze in het buitenland vinden, in andere culturen, waar hetzelfde productieproces ingevoerd was voor hun producten, maar het waren andere producten. Nu werd het vervoeren van de producten uit de ene cultuur, de plaats van productie, naar een andere cultuur, de plaats van verkoop, ook een belangrijke handelsvorm omdat het een diversiteit bracht in beide grijze culturen. De gewone mens bleef zitten in een situatie met weinig of geen variatie, elke dag opnieuw dezelfde routine, met aan het einde van zulke dag genoeg geld op zak om te verlangen om ooit die producten te kunnen kopen die ze zelf maakten. Na verloop van tijd kwamen de producenten er achter dat zij een variëteit aan hun producten moesten toevoegen zodat mensen geïnteresseerd zouden blijven om ze te willen kopen. Het zou hun zaak niet ten goede komen moest iedereen naar buitenlandse producten beginnen hunkeren, hetgeen dan ook deze producten, nu nog exclusief, heel gewoontjes zou maken. Dus brachten ze kleine veranderingen aan in hun producten, waardoor ze vele ‘verschillende’ producten begonnen op de markt te brengen. Het leek er nu op alsof mensen een keuze hadden. Er zijn vijftien ‘verschillende’ waspoeders in de rekken waaruit je kan kiezen, maar in essentie zijn ze allemaal hetzelfde voor zover het de capaciteit aangaat om kleding te wassen. De focus van de klant wordt nu verlegd, weg van de essentie van het product, door andere zaken te gaan benadrukken zoals de geur, de zachtheid, de vloeistof- of de korrelvariëteit. Dit creëert de indruk dat er een keuzevrijheid bestaat. Het laat ook nog eens toe dat de lage kwaliteit van de producten gemakkelijk verborgen kan blijven omdat het ene al beter ‘lijkt’ dan het andere. Dit ‘lijken’ wordt veroorzaakt door het veranderen van de perceptie die de mens heeft over het product zodat men simpelweg herhaalt wat men over dit product gehoord heeft. De mens zelf heeft inderdaad ook geen enkel onafhankelijke manier om de waarheid over een product te achterhalen aangezien enkel de producent elk detail van het product kent en dus ook de tekorten ervan.

Het inbrengen van eenvormigheid in het productieproces brengt dus welvaart en controle voor de eigenaars en de investeerders, terwijl terzelfdertijd het leven van alle anderen armer wordt gemaakt door het uit handen nemen en het verwijderen van kennis die normaal onder de bevolking aanwezig is en overgedragen wordt. De gewone mensen vergeten hoe ze zelf dingen moeten maken. Op deze manier wordt de mens de capaciteit om problemen op te lossen en om oplossingen te zoeken ontnomen. Men leert hen om oplossingen te kopen, om gelukkig te zijn met de eenvormigheid. Iedereen is gelijk, of tenminste iedereen wiens levens bepaald worden door dezelfde producten, door nu dezelfde noden en door de mogelijkheid om het ene product en de ene persoon met een ander te vergelijken. Nochtans blijft de rest van de bevolking, de eigenaars en investeerders, zoeken naar variëteit. Zij willen dat hun bezittingen van elders komen, dat ze ‘anders’ zijn. Zij willen dat hun levens interessant gemaakt worden, niet door eenvormigheid, maar door diversiteit, de verscheidenheid die kleur en flair brengt in iemands leven.

Terwijl het productieproces eenvormig moest worden vonden de mensen die dit principe neerzetten al snel dat er nood was aan diversiteit op de werkvloer om iedereen geconcentreerd aan het werk te houden. Wanneer het leven elke dag precies hetzelfde is en wanneer men weet dat dat zo zal blijven voor de rest van het leven dan stopt de energie met stromen. De mensen willen niet meer uit hun bed komen om te gaan werken. Mensen worden lusteloos als een resultaat van eenvormigheid. Wij, de natuurlijke wezens die we zijn, hebben nood aan een verscheidenheid in het leven om het leven te kunnen voelen, om de energieën te laten stromen. En dus grepen de eigenaars in. Het leidde tot een opsplitsing in de maatschappij waar deze mensen voor kozen. Er ontwikkelden zich twee erg verschillende systemen.

Aan de ene kant beslisten de leiders dat al het werk moest aanzien worden als even belangrijk (of even onbelangrijk). Vandaar dat er dan ook geen verschil zal zijn in de compensatie die een werknemer ontvangt of hij nu in een fabriek werkt of arts is in een ziekenhuis. De keuze van welke job men zal doen ligt volledig bij het individu en sluit nauw aan bij de talenten van die persoon. Meer geld verdienen en de aantrekkingskracht van een grote variëteit in het leven speelt in dit systeem geen significante rol. Iedereen voert een taak uit, doet een job, eentje dat die persoon goed ligt, en iedereen wordt op eenzelfde manier vergoed. Hier ligt de verscheidenheid in de ‘vrije’ beroepskeuze en het overige in het leven is erg eenvormig, veilig en betrouwbaar als een vergoeding voor jouw inspanning. Men gaat ervan uit dat je verder plezier zal blijven beleven in wat je doet omdat je het graag doet en er vrij voor gekozen hebt. We hebben zo’n systeem een communistische maatschappij genoemd, een systeem met eenvormigheid in de kern, een systeem dat openlijk toont hoe het functioneert.

De andere optie die de leiders onder ogen namen was om diversiteit op de werkvloer te creëren. Werk zou dan op verschillende manieren beloond worden en de mensen zouden betaald worden op grond van allerlei zaken zoals verantwoordelijkheid, gevaar, senioriteit, indeling van werkuren, en andere ‘verschillen’ die men kan aanwijzen tussen de jobs. Hier vertrouwt men erop dat het vooruitzicht van meer geld te verdienen mensen elkaar zouden ellebogen om aan een beter betaalde job te geraken. Het is dus de verscheidenheid binnen de werknemersgroep die weer wat leven in de brouwerij moet brengen. Een hoger salaris betekent dat men meer geld heeft om producten te kopen die diezelfde industrie fabriceert, hetgeen op zich ook de vraag naar producten zelf hoog houdt. We hebben zo’n systeem een kapitalistisch systeem genoemd, waar verscheidenheid aan de grondslag ligt, een systeem dat mensen tegen elkaar opzet door verschillende waarden te hechten aan hun werk.

Beide systemen zorgen voor een totale controle van bovenaf. De ene heeft controle over de mensen omdat het de mensen voorziet in hun basisbehoeften in ruil voor een goede werkdag. De mensen moeten hun werk- en levensvreugde dan maar halen uit het feit dat ze hun eigen job hebben mogen kiezen. De andere heeft controle over de mensen omdat men hen laat geloven dat meer geld gelijk staat aan meer vrijheid, meer keuzemogelijkheden en meer verscheidenheid. De mensen worden in jobs gelokt waar ze geen voldoening in vinden, of soms zelfs niet in staat zijn om ze naar behoren uit te voeren, vanwege de drang om meer geld te verdienen, wat ze dan nodig hebben om in hun basisbehoeften te kunnen voorzien. Het is hun verantwoordelijkheid om alles wat ze nodig hebben zelf te kopen met het geld dat hen gegeven wordt. Hierdoor wordt geld verdienen enorm belangrijk want voor deze mensen is er geen andere optie. Zij moeten dus hun vreugde en levensblijheid kopen.

In het communistische systeem hebben mensen de keuze om zich aan te sluiten bij de politieke macht. Dit is een eenvormig machtssysteem. In het kapitalistische systeem hebben de mensen de keuze uit een aantal politieke machten (conservatief, socialist, liberaal) en wie er ook verkozen wordt krijgt de volledige controle over de populatie. Dit is een eenvormig machtssysteem. Geen van beide staat een diversiteit toe onder hun bevel. Het lijkt er misschien op alsof in het kapitalistische systeem de mensen de kans krijgen om van richting te veranderen. Maar, na het observeren van vele regeringen over verschillende decennia wordt het duidelijk dat er geen significant verschil aantoonbaar is tussen deze zogenaamde verschillende keuzemogelijkheden. Het doet me denken aan de keuzemogelijkheden van waspoeders in de kapitalistische winkels. Wat het wel aangeeft is dat er een macht bestaat die de verschillende soorten regeringen steeds in dezelfde richting duwt, waarbij dezelfde waarden steeds herhaald worden zonder noemenswaardige verschillen. Het gaat dan over productiviteit, over economie, over financiën, allemaal uitingen van eenvormigheid. Het gaat nooit echt over het geluk en de diversiteit van de mensen.

Het opleggen van dezelfde regels en wetten aan verschillende individuen is een uitdrukking van eenvormigheid. Het gaat erover dat men mensen vertelt hoe ze iets moeten doen en dan die manier laten overkomen alsof het de enige ware, of de meest efficiënte, of de eenvoudigste, manier is. Telkens men iets aanprijst kiest men voor één idee boven alle andere. Het is iemands keuze. En dan is nu het cruciale punt of je anderen gaat toelaten om een andere keuze te maken – verscheidenheid – of dat je jouw keuze gaat opdringen aan de gehele bevolking – eenvormigheid.

De natuur kent geen eenvormigheid. Vandaar dat wanneer iemand eenvormigheid aanbeveelt dit een voordeel moet opleveren voor iets of iemand, want het kan gewoonweg niet de natuurlijke weg zijn. Het voordeel voor mensen ligt, per definitie, in verscheidenheid. Het toelaten dat alle mogelijkheden aan bod komen is juist wat leven creëert en onderhoudt. Het leven in al zijn variëteit. Een landbouwer aanmoedigen om zijn hele land toe te wijden aan één gewas wordt al snel de dood van dat bedrijf. Een landbouwer heeft nood aan een variëteit aan gewassen om er zeker van te kunnen zijn dat hij altijd, gelijk welke omstandigheden de natuur ook creëert, iets geproduceerd heeft. De grond waarop hij zijn gewassen teelt heeft ook nood aan verscheidenheid van planten om de voedingswaarde van de bodem in stand te houden. Alles in de natuur vraagt om verscheidenheid.

Om mensen en de maatschappij onder controle te hebben, om de levens van mensen en het leven in de maatschappij onder controle te hebben, heeft men eenvormigheid nodig. ‘Laten we alles hetzelfde maken’ is een recept voor controle, niet voor leven. Wie beslist welk ‘hetzelfde’ we gaan invoeren? Op welke basis wordt zulke beslissing gesteund? Men vertelt ons dat het voor ons bestwil is, in het voordeel van ons allen. Hoe is dat mogelijk als we allemaal zo verschillend zijn? En toch geloven we het. We verwarren ‘gemakkelijk’ met ‘het beste’. Maak het de mensen gemakkelijker en zij denken dat dit het beste is dat hen ooit overkomen is. Van daaruit is het slechts een kleine stap om hen te overtuigen dat iedereen hier recht op heeft. Iemand zal zeggen: “Je hebt gelijk! En ik ga ervoor zorgen dat het gebeurt.” Nu hebben we iets gemeen en samen gaan we ervoor ijveren. Jij, omdat je onterecht de gemakkelijkste optie aanzien hebt als de beste optie en dat nu op anderen projecteert. De uitvoerder, omdat hij de gemakkelijkste optie op de markt gebracht heeft en het oh zo graag opgelegd zou willen zien in elk leven, met het oog op zijn winstmarge en zijn sociale status.

‘Hetzelfde’ is nooit hetzelfde gebleven over de tijd, of wel? Het is voortdurend veranderd. Waarom zou dat zo zijn? Omdat het leven, en de mensen, verandering nodig hebben om te kunnen leven. Als alles hetzelfde zou blijven dan is er geen reden meer waarom we nog zouden rondkijken, geen reden meer om iets te proeven, geen reden meer om iets te lezen, geen reden meer om op zoek te gaan naar nieuwe ervaringen, geen reden meer om te geloven dat het morgen anders zal zijn. Het zal altijd onveranderd hetzelfde blijven. Er is geen energiestroming. Er is enkel nog stagnatie. Alle levend materiaal wordt heel snel slecht wanneer er geen doorstroming is. Kijk maar naar water dat heel snel brak wordt wanneer het stil staat. Hetzelfde weer zou betekenen, altijd regen of nooit regen. Beide omstandigheden zullen leiden tot het ophouden van het leven. Hetzelfde voedsel zal leiden tot verzwakking van het systeem waar de dood al snel een gevolg van zal zijn. Verscheidenheid doet leven. En daar is een reden voor!

Waar vind je een mensenleven dat onveranderd is? Bekijk je eigen babyfoto’s eens. Zie je er nog steeds hetzelfde uit? Er bestaat meer kans dat je beweert dat jij dat niet bent, maar dat het de foto van ‘een ander’ is. Wanneer het leven van het individu verandert dan veranderen ook de noden om dat leven te ondersteunen. En dus heeft het geen zin om je leven te leiden op precies dezelfde manier zoals je dat dertig jaar geleden deed om het tegenwoordige leven in zijn tegenwoordige behoeften tegemoet te komen. Wanneer je jouw gewoonten niet mee verandert dan ondersteun jij je leven niet, dan leef jij je leven niet, dan ben je aan het doodgaan. Om te leven heb je verscheidenheid nodig.

Een persoonlijk leven verandert voortdurend.

Het leven van een mensenras evolueert en verandert voortdurend.

De mensheid heeft zich over een aantal miljoenen jaren dramatisch veranderd.

De natuur, waarin de mens thuishoort, verandert voortdurend.

Geen verandering betekent de dood. Dat is de naam die wij gegeven hebben aan een status ‘zonder verandering’. Iets wordt als dood aanzien als het niet verandert. Eenvormigheid laat geen verandering toe en veroorzaakt daarom dood.

Als je het aan de natuurlijke gang van zaken over laat dan leven mensen op vele verschillende en uiteenlopende manieren. Dwing ze allemaal op eenzelfde manier te leven en het aantal levenden zal drastisch teruglopen.

Bid voor eenvormigheid en je uit een doodswens.

 

September 2021