De Fysieke Realiteit

Als een middel voor communicatie

Patrick Quanten

 

De materiële wereld is reëel. En dat geldt ook voor de energetische ‘wereld’, het energieveld dat we het universum noemen. Materie kan geobserveerd worden, zelfs als we wat hulpmiddeltjes moeten gebruiken om het te kunnen zien of de aanwezigheid ervan te kunnen aantonen. Maar die echte materiële wereld kan op vele verschillende manieren waargenomen en ervaren worden door de mensen. Dat is iets dat een verklaring kan gebruiken. Het andere is, welke de relatie is tussen energie en materie.

We hebben in het verleden al vermeld dat de materie een manifestatie is van samengeperste energie, een deel van het energieveld dat het meeste onder druk komt te staan. Energie kunnen we bekijken als golven. Wanneer je een golf gaat ‘samendrukken’ dan verhoog je de frequentie, dan verkort je de golflengte, zonder dat het type golf en de amplitudo verandert. Op een bepaald moment gedurende deze compressie wordt de frequentie zo hoog dat het lijkt of de golf ter plekke gewoon op en neer beweegt. Deze plek wordt nu ‘gemanifesteerd’. Het is nu een fysiek punt in de ruimte. De geboorte van materie. Vergeet dus niet dat alle materie een manifestatie is van een bepaald deel van een energieveld en dat het de kenmerken, de golftypes, van dat deel van het energieveld bevat. Wat voor soort materie zich manifesteert vertelt je welke soort energiegolven hierin aanwezig zijn. Er bestaat dus een direct verband tussen de informatie die zich in dat deel van het energieveld bevindt en de manifestatie in de fysieke realiteit. Vandaar dat planten uit een andere energiecombinatie voortkomen dan dieren, wat dan weer anders is dan de combinatie die de mens creëert. Ze komen allemaal uit verschillende delen van het aardse energetische veld en zijn dus in energetische termen wel met mekaar verbonden, zelfs als ze zo erg verschillen in hun fysieke opmaak. In feite is het zo dat we bepaalde energieën, bepaalde frequenties, met de rest van de natuur delen, maar dat die op andere manieren worden uitgedrukt.

We weten ook dat de materie zich in drie verschillende staten toont: gas, vloeibaar en vast. De creatie liep over deze drie fasen, stap na stap, om op die manier de ruimte en alles erin te creëren, inclusief de aarde. Veel later, vanwege de specifieke condities hier op aarde, is het leven ontstaan. De omzetting van deze ‘levensenergie’ in levende organismen gebeurt ook in drie stappen. Bij de mens kunnen we deze progressie van energetische realiteit naar fysische realiteit mooi volgen. Drie stappen waarbij geleidelijk energie meer en meer samengedrukt wordt in de fysieke realiteit van levende organismen. Het begint met gevoelens, gewaarwordingen, intuïtie (drie verschillende lagen van ‘wat we voelen’), hetgeen dan uitgedrukt wordt in gedachten en woorden, en wat uiteindelijk leidt tot daden. De drie stappen van de creatie: gas, water en waterdamp, en vast.

De planten, de eerste grote groep van levende wezens, voelen hun omgeving aan. Afhankelijk van welke informatie ze oppikken reageren ze er op, en dat speelt zich af in de fysieke realiteit. Het is, in menselijke termen, een intuïtieve reactie. Hun gedrag gaat enkel in de ene of in de andere richting. Ofwel gaat de actie erom om meer naar zich toe te trekken van wat de plant nodig heeft, ofwel om te vermijden dat de plant schade oploopt door dreigend gevaar. Het is, met andere woorden, ofwel om zich te voeden ofwel om zich te verdedigen. Wat het antwoord van het organisme ook is, het is altijd een echt antwoord op hoe het organisme zijn omgeving ‘ervaart’.

Dit kenmerk wordt dan overgedragen naar de dierenwereld, de volgende ‘andere’ levensvorm in de evolutie van de creatie. Hun reactiepatronen zijn, eens te meer, intuïtief maar naarmate de dieren meer en meer complexiteit verwerven, meer gesofisticeerd worden, wordt het ook duidelijk dat de meer ontwikkelde soorten hun omgeving op nog een andere manier aanvoelen. Of we kunnen stellen dat ze andere aspecten van hun omgeving op een andere manier aanvoelen. Ze hebben gewaarwordingen die hen deugd doen of hen irriteren. Aan de ene kant zijn ze zich intuïtief bewust van gevaar en weten ze intuïtief waar ze voedsel kunnen vinden, maar ze worden ook de aanwezigheid van een ander dier gewaar, zelfs als dit geen verband houdt met ofwel voedsel ofwel gevaar. Ze kunnen een naderend onweer aanvoelen, bijvoorbeeld. Zulke gewaarwordingen hebben een invloed op hoe het dier zich gedraagt omdat het nota neemt van aanwezigheden in de omgeving. Eens te meer worden deze kenmerken overgedragen naar de mens. Wij hebben onze intuïtie, die voor onze overleving instaat. Wij hebben gewaarwordingen, die ons informatie geven over onze omgeving en alles wat daarin aanwezig is. Maar op dit niveau van de creatie-evolutie worden er gevoelens toegevoegd aan de zich manifesterende energie. Gevoelens zijn gewaarwordingen die door het zenuwstelsel van de mens gecreëerd worden als gevolg van iets, als antwoord op iets. Dat iets kan een gebeurtenis in de buitenwereld zijn zoals een mogelijke dreiging of irritatie, maar het kan ook een innerlijk proces zijn zoals de herinnering aan een gebeurtenis uit het verleden of een verwachting naar de toekomst toe. Desalniettemin produceren deze gevoelens een reactieve daad bij de mens.

Nu dat de drie stappen voltooid zijn kunnen wij, bij de mens, het traject volgen waarin de energie stroomt om tot de manifestatie van een actie te komen. Tussen een clash van energieën in het energetische veld en de corresponderende manifestatie in de fysieke realiteit zitten er drie stappen, waarin de energetische informatie omgezet wordt tot de uiteindelijke actie die de mens dan onderneemt.

1. Onze intuïtie neemt een verandering waar in het energetische veld. Er staat iets te gebeuren! En wij worden een ongemak gewaar. Dit vindt plaats in onze onbewuste geest.
2. Deze gewaarwordingen, deze gevoelens, maken gedachten los die verband houden met wat we voelen, gewaarworden. De gedachten vormen woorden. Nu zijn we ons er bewust van.
3. Deze gedachten en woorden worden nu omgezet in daden. We gaan tot actie over, gebaseerd op wat we denken, geloven, en voelen dat er gaande is.

We zien ook dat gedurende de evolutie van de dierenwereld, de hogere echelons op een gegeven moment geluid beginnen te gebruiken als een extraatje om ofwel aan te trekken wat ze nodig hebben ofwel af te schrikken wat mogelijks een gevaar zou kunnen opleveren. Dit vindt plaats tijdens de tweede stap van de energietransformatie naar de materie en deze stap komt overeen met het vloeibare deel van de creatie, hetgeen zich manifesteert in water en waterdamp. De gedachten zijn het equivalent van de waterdamp en de woorden zijn daar een meer compacte vorm van, het equivalent van het fysieke water. Wij gebruiken duidelijk woorden om iets naar ons toe te halen of weg te duwen. We gebruiken zeker ook woorden om uit te drukken wat we voelen. Wat ons ontgaat, is het ruimere beeld van de realiteit.

Woorden zijn een gecondenseerde vorm van gedachten. Vandaar dat je in woorden nooit de ware diepgang en volledigheid kunt uitdrukken van jouw gedachten. Gedachten zijn dan weer een gecondenseerde vorm van gevoelens. Vandaar dat jouw gedachten nooit de ware en volledige toedracht van jouw gevoelens uitdrukken, omdat gevoelens een breder spectrum aan frequenties beslaan dan de meer gecondenseerde vorm, de gedachten. Het gebruik van woorden om anderen mee te delen wat je voelt of denkt is een zeer inefficiënte en inaccurate methode van communicatie. Met woorden kan je perfect ideeën, gedachten, uitwisselen wanneer het gaat over de fysieke realiteit zelf. Met woorden kan je niet precies de redenen weergeven achter jouw daden, de redenen voor die fysieke realiteit. Jijzelf hebt geen toegang, althans niet bewust, tot die informatie en je hebt niet de vaardigheden om die informatie om te zetten tot een gesproken fysische realiteit, zelfs al zou je de informatie bezitten. Daar zijn geen woorden voor! Dus zitten we vast!

En dan rijst de vraag hoe we dan wel kunnen communiceren. Woorden zijn een werkbaar middel van communicatie wanneer het zich handelt om manifeste zaken, om de fysieke realiteit. Maar in onze maatschappij zien we een sterke tendens om woorden te gebruiken in allerlei situaties. Conflicten moeten opgelost worden door te praten, te onderhandelen. Over geschillen moet gepraat worden. Mensen moeten hun gevoelens uiten in woorden zodat anderen hen beter zouden ‘begrijpen’. Alles moet ‘uitgelegd’ worden en daar gebruiken we woorden voor. In onze maatschappij kan je doen wat je maar wilt zolang je er een ‘goede’ verklaring voor kan geven. Motivatie staat hoger aangeschreven dan daden. Het is verkeerd uitgedraaid, maar hij bedoelde het goed. En tegelijkertijd merken we hoeveel conflicten er juist ontstaan als gevolg van het gebruik van woorden. Verkeerde interpretaties zijn schering en inslag. We houden vast aan wat wij geloven dat er met die woorden bedoeld werd, in plaats van zeker te weten wat de gebruiker ermee wou uitdrukken. We merken dat woorden, zowel in spreekvorm als in geschriften, verdraaid kunnen worden door ‘een verklaring’, en dan kunnen mensen de verdraaiing alsnog als de waarheid aanzien.

Het zou ons niet mogen verbazen dat woorden geen accurate vorm van uitdrukking zijn. Neem nota van het feit dat hetzelfde woord verschillende betekenissen kan hebben, afhankelijk van wat je probeert te zeggen. Ook kan eenzelfde woord in een andere context helemaal van betekenis veranderen. De betekenis van een woord, eens temeer, verandert door de manier waarop het wordt geuit, de manier waarop het wordt uitgesproken of geschreven (waarheid of ‘waarheid’). De meeste informatie over wat woorden kunnen betekenen gaat aan ons voorbij omdat we opgroeien met een bepaalde taal. We gebruiken de taal en stellen ons daar verder nog heel weinig vragen bij. We bekvechten wel over ‘foute interpretaties’ en ‘misverstanden’ maar vinden dat het allemaal deel uitmaakt van een normaal leven. Als je wilt voelen hoe moeilijk het is om in woorden een boodschap over te brengen leer dan een vreemde taal. Al snel kom je er achter dat een woord verschillende betekenissen kan hebben en dat de plaats van een woord in een zin de betekenis van het woord deftig kan beïnvloeden.

Daarenboven is het geschreven woord nog een pak onduidelijker in het overbrengen van een boodschap uit de innerlijke wereld van een individu naar de buitenwereld toe. Tenminste wordt het gesproken woord ondersteund door zaken zoals de lichaamshouding, het gedrag van de persoon, gelaatsuitdrukkingen, handgebaren, intonatie, ruimtelijke context, en zo meer. Al deze zaken ondersteunen het geluid van de woorden. Dit wordt dan ook mooi geïllustreerd door het feit dat we veel minder woorden nodig hebben om een boodschap mondeling over te brengen dan schriftelijk. Maar het probleem dat de boodschap niet aankomt zoals die wordt uitgezonden blijft bestaan. En de uitgezonden boodschap is niet dezelfde, enkel een gecondenseerde versie ervan, als deze die binnen in jouw natuurlijk systeem wordt gegenereerd.

Dat is allemaal wel mooi maar als praten niet aan de orde is, hoe kunnen we dan, op een meer efficiëntere manier, met de buitenwereld communiceren? Dan is het eerste wat wij ons moeten afvragen: ‘Van welk deel van onze realiteit zijn we ons het meest bewust?’ Waarom is dit van belang? Omdat datgene wat het meest duidelijk is voor iedereen, wat ons van het meest correcte beeld voorziet, ook voor iedereen het meest definieerbaar is. Dan weten we allemaal waar we het over hebben!

De realiteit begint met een energieveld. Sommigen onder ons zijn zich hier mogelijks van bewust. Voor de overgrote meerderheid is het een gesloten boek. Daar kunnen we dus niets mee. Dan volgt de intuïtie. Weeral, sommigen zijn er zich van bewust, maar zelfs in die groep vinden we een hoog percentage aan individuen die niet in staat zijn een onderscheid te maken tussen enerzijds een innerlijk gevoel dat gegenereerd wordt door je buik, door je hart, door je intuïtie, en eentje dat door de hersenen wordt opgeroepen. Dan is dit ook geen goede manier om op een heel nauwgezette manier te communiceren. Dan volgen gedachten en woorden. We zijn ons bewust van de meeste van onze gedachten en we zijn ons zeker bewust van onze woorden. Maar we hebben zojuist aangetoond hoe ontoereikend woorden zijn om een boodschap, die niet voor discussie en misinterpretatie mag open staan, over te brengen. Daar kunnen we dus ook maar weinig mee. Dan volgen onze daden. Dat zijn de feitelijke fysieke acties die wij ondernemen in onze fysieke realiteit. De fysieke realiteit is er een die we met onze zintuigen waarnemen, hetgeen betekent dat, in principe, onze daden ‘duidelijk waarneembaar’ moeten zijn voor iedereen. Ik moet er wel aan toevoegen ‘voor iedereen die het wil zien’.

En dit duidt dan weer op een belangrijke hindernis voor alle pogingen tot communicatie. Iemand kan een boodschap uitzenden, op gelijk welke manier, maar of deze boodschap ontvangen wordt hangt voor een groot stuk af van de ontvanger zelf. Kort door de bocht, als je niet luistert dan heb je de boodschap niet gehoord. Met andere woorden, om tot een waardevolle communicatie te komen moet de ene bereid zijn om te proberen een zo duidelijk mogelijke boodschap te formuleren en de andere moet bereid zijn om naar de gehele boodschap te luisteren, in al zijn aspecten en nuances. Dit wijst opnieuw op vele mogelijke valkuilen, ongeacht in welk formaat de boodschap wordt uitgezonden. Aan de andere kant duidt dit op de noodzaak om een communicatiemethode te gebruiken die zo ondubbelzinnig mogelijk is.

Wat delen mijn daden mede aan anderen over mijzelf? Mijn daden, wat ik doe, komen voort uit mijn gedachten, mogelijks ondersteund door mijn woorden. Mijn gedachten komen voort uit mijn gevoelens en gewaarwordingen die diep in mijn systeem borrelen. Hoe deze ontstaan en naar welk gebeuren uit mijn verleden of naar welke aangeleerde geloofsovertuiging deze verwijzen, is niet relevant in de overdracht van de boodschap zelf. Proberen te begrijpen waarom iemand iets doet is een duistere opdracht, die bijna onmogelijk tot een goed einde kan gebracht worden. Daartegenover staat dat wat iemand doet wel duidelijk is voor de meesten onder ons.

Alvorens we de waarde van daden in wat meer detail gaan bekijken, laat ons nog wijzen op een ander belangrijke reden waarom woorden niet echt kunnen gebruikt worden om klaar en duidelijk te communiceren. Niet alles dat we zeggen manifesteert zich ook in daden. Het is niet omdat je gezegd hebt dat je een specifiek persoon wilt doden dat je schuldig bent aan moord, toch niet zolang je de daad niet bij het woord voegt. Hier kan dan de interpretatie van ‘doden’ iets zijn als dat je deze persoon niet langer in jouw leven wilt toelaten of dat jij vindt dat deze persoon verantwoordelijk is voor zoveel leed en ellende dat hij verdient om gestraft te worden, of nog een heel andere interpretatie. Elke interpretatie geeft een nieuwe betekenis aan de woorden, hetgeen scherp afgetekend staat tegenover de feitelijke daad. De daad is een zeer duidelijke boodschap waar geen ruimte voor interpretatie bestaat voor zover het de kern van de boodschap aangaat. Over het waarom kan geredetwist worden. Het wat is zeer duidelijk. De woorden zijn niet altijd een weergave van de realiteit, daden zijn dat wel.

De inhoud van mijn daden is, over het algemeen, zeer duidelijk. Wanneer ik naar je toe stap dan druk ik de wens uit om je ontmoeten. Wanneer ik naar je sta te schreeuwen dan druk ik mijn boosheid naar jou toe uit, ongeacht de woorden die ik gebruik. Wanneer ik je hand zachtjes vastneem dan druk ik uit dat ik om je geef. Wanneer ik je hand stevig vastgrijp en je voort sleurt dan druk ik uit dat ik macht over je heb. Acties maken deel uit van de fysieke wereld. Ze vormen het meest concrete, het meest gecondenseerde, deel uit van de uitdrukking van energie in materie. Het is dat deel dat het gemakkelijkste waarneembaar is. Denk eraan dat de golf op en neer staat te dansen, bijna ter plaatse, hetgeen betekent dat ze makkelijk kan worden gezien, in tegenstelling tot een voorbijgaande golf die je in een oogwenk kan gemist hebben. Een actie is inderdaad het meest trage deel van de realiteit. Het is het moeilijkste deel om ‘ongedaan’ te maken, om er zich ‘aan te onttrekken’. Men kan snel van gedachte veranderen, bijvoorbeeld als reactie op wat er gezegd of gedaan wordt door anderen. Men kan snel zijn gevoelens wijzigen, als reactie op andere inkomende informatie. Een daad is gedaan, eens het volbracht is. Dit betekent ook dat zelfs op een later tijdstip die boodschap nog altijd overeind staat, of we dat nu graag hebben of niet. En meestal, in onze moderne wereld, hebben we dat helemaal niet graag. We worden niet graag herinnert aan oude feiten, daden die we gepleegd hebben, pijn die we veroorzaakt hebben, of schade die we toegebracht hebben.

We houden daar niet van omdat we woorden verkiezen. Woorden kunnen, blijkbaar, makkelijk worden ingetrokken. Zonder enig kwaad te veroorzaken. Of dat willen we toch graag geloven. Men voedt ons op als verantwoordelijke individuen. En toch leren we van de wereld waarin we leven dat slechts heel zelden ‘belangrijke’ personen gedwongen worden om persoonlijke verantwoordelijkheid op te nemen. Aan hun lot overgelaten voelen ze die noodzaak niet omdat woorden, bijna altijd, hen van een ontsnappingsroute voorzien. Verschillende uitleg voor dezelfde woorden. Het gebruik van een ander woord met dezelfde betekenis kan op een heel andere manier worden uitgelegd. Over het waarom argumenteren kan zelfs een kwetsende boodschap omtoveren naar een aanmoedigende. Dit alles heeft geleid tot de situatie dat mensen nu geleerd hebben dat ze geen volledige verantwoordelijkheid moeten dragen voor hun woorden. Kijk uit hoe je de woorden formuleert. Kies de woorden zorgvuldig. En gebruik een selectief geheugen. ‘Dat heb ik niet gezegd!’ of ‘Dat heb ik zo niet bedoeld!’ En we zijn vertrokken!

Daden zijn echt. Daar bestaat geen twijfel over. Daden zijn het minst dubbelzinnige deel van onze realiteit. Wie z’n daden? De mijne. En dat betekent dan dat ik verantwoordelijk ben, ongeacht hoe hard ik mij inspan om er onderuit te geraken. Mensen moeten leren om volledige verantwoordelijkheid te dragen voor hun acties, ook als het lijkt alsof ze er zichzelf veel schade door berokkenen. Daden verdwijnen ook niet na verloop van tijd. Ze verschuiven misschien naar de achtergrond, maar ze blijven altijd aanwezig. Mensen zouden moeten leren niet langer te proberen om de daden uit hun verleden weg te vegen, te verwijderen, om te laten uitschijnen dat ze zo goed als heilig zijn. Volledige verantwoordelijkheid nemen is essentieel om een volwaardig mens te worden, omdat het je helpt je te realiseren dat je bent wie je vandaag bent door alles wat er in je leven aan voorafgegaan is. Het ‘goede’ en het ‘kwade’, en ik zou eraan toevoegen, en het ‘lelijke’, zijn allemaal bouwstenen van elk mensenleven, en het wordt tijd dat we dat onder ogen durven zien. Iets ‘fout’ doen wat je dan aanzet om dat nooit meer te herhalen, verandert dat foute in iets heel nuttigs. Je kan het niet beter leren dan door er een zooitje van te maken, je dan te realiseren dat het zo niet verder kan en uit te vissen hoe je het dan beter kan doen.

Naast het feit dat je een beter mens wordt door je eigen daden als een waar deel van jezelf te aanvaarden, wordt de wereld rondom je ook beter door deze ingesteldheid. Een actie heeft een onmiddellijke impact op de fysieke realiteit van het leven. Het is een direct ingrijpen in die realiteit. Het effect dat erdoor veroorzaakt wordt in de omgeving van het individu is een antwoord van de omgeving op de ondernomen actie van de persoon. Deze effecten, zoals we besproken hebben in andere uiteenzettingen, zijn het directe gevolg van de natuurlijke reactiepatronen die ingebouwd zijn in de opmaak van het universum, van de creatie zelf. Deze zijn automatisch en spontaan, hetgeen aangeeft dat ze altijd ‘de juiste reacties’ zijn. Het ene leidt tot het andere en dat andere is vastgelegd in de Natuurwetten. Als we dus op zoek zijn naar waarheid in het leven dan is dit er zeker één! Hoe de buitenwereld een actie, die zijn oorsprong kent binnenin een levend organisme, beantwoordt is een ware reflectie van wat deze actie betekent voor de buitenwereld, niet wat het voor dat organisme betekent. Als de buitenwereld jou aanvalt in antwoord op jouw actie dan voelt die buitenwereld zich bedreigd door jouw actie. Als de buitenwereld jou tegenhoudt om iets te bereiken dan toont de buitenwereld jou dat jouw actie, en het te bereiken objectief, misschien niet zo een goed idee is. Deze voor geprogrammeerde antwoorden zijn natuurlijke patronen, hetgeen betekent dat het de natuurlijke wereld is die je van de meest betrouwbare antwoorden voorziet. Houd voor ogen dat ik het heb over antwoorden in daden, niet in woorden of in argumentatie. Ik heb het hier niet over de Mensenwereld. Ik heb het over de Natuurwereld, die de grondbeginselen van het menselijke leven in zich draagt, maar niet ‘de logica’ die de mens heeft toegevoegd aan het leven.

Door goed te kijken naar wat er gebeurt nadat je een actie hebt ondernomen krijg je een indicatie van waar jouw actie je naar toe gaat brengen. Komt er stevige oppositie of arriveert er hulp die alles mogelijk gaat maken? De natuurlijke antwoorden op vragen die het leven stelt. En de beste manier om je vraag te stellen is door ze uit te beelden. Doe wat je in gedachten hebt, als je ergens zeker van denkt te zijn, en kijk wat er dan gebeurt. Dit zal je vertellen, echt waar, wat de natuur hierover ‘denkt’. Wanneer jouw daden in evenwicht zijn met jouw omgeving dan zal jij je gedragen voelen, ondersteund en beschermd. In zo’n geval zullen jouw acties nuttig zijn voor jezelf en voor jouw omgeving. De natuur, het natuurlijke evenwicht, is een ecosysteem waar alles een ondersteuning is voor al het andere. Wat niet ondersteunend werkt zal snel ‘gecorrigeerd’ worden.

Door gebruik te maken van daden als jouw voornaamste communicatiemiddel converseer je steeds in waarheid. Wat jij doet is de waarheid voor jou. Hoe de Natuurwereld reageert, is de waarheid voor de natuurlijke wereld. Dan heb jij de kans om dat antwoord ter harte te nemen en jouw acties daar aan aan te passen. Dit is de kortste weg op het pad naar de waarheid aangezien de communicatie direct is en compleet eerlijk en oprecht. Geen leugens. Geen verdraaiingen. Geen discussies. Dat zijn allemaal zaken die in de Mensenwereld thuis horen. Maar wat iemand doet in antwoord op jouw daden is een eerlijk antwoord op wat jouw daden met zijn leven doet.

Het leven is eenvoudig. Het is een aaneenschakeling van acties en reacties. De redenen achter dit patroon, de bewuste motivatie ervoor, is complex en verwarrend. De motivatie zoeken achter de actie is een menselijk gegeven. Mensen zijn complexe wezens. Het leven zelf is eenvoudig.

 

Augustus 2024